Μέθοδοι Τεκμηρίωσης
Η «τεχνητή» αιτία και το μοντέλο δράσης των τυχαιοποιημένων, ελεγχόμενων μελετών, που βασίζονται οι περισσότερες από τις κατευθυντήριες γραμμές που εκδίδονται από ιατρικές ενώσεις σχετικά με τη θεραπεία συγκεκριμένων ασθενειών, αντιπροσωπεύει το ζενίθ της ιατρικής που βασίζεται στην τεκμηρίωση. Αυτή η αντίληψη επικεντρώνεται αποκλειστικά στα εξωτερικά στοιχεία, τα οποία θέτουν σε αμφισβήτηση τη δυνατότητα των εξατομικευμένων ευρημάτων: κάθε ερευνητική προσπάθεια πρέπει να επισημοποιηθεί, να αντικειμενοποιηθεί και να απο-εξανθρωπιστεί.
Απόδειξη σημαίνει ότι ένας ισχυρισμός υποστηρίζεται πειστικά από στοιχεία και ευρήματα, αλλά επίσης, οι περισσότεροι άνθρωποι καταλαβαίνουν, ότι ο όρος απόδειξη προϋποθέτει κάτι πρόδηλο, που εξαρτάται από την ύπαρξη ενός αμέσως αναγνωρίσιμου πλαίσιου, και που συνεπώς δεν απαιτεί περαιτέρω αποδείξεις ή στοιχεία: "Το αυτονόητο".
Η απόδειξη με αυτήν την έννοια έχει επίσης μια υψηλή θέση μεταξύ των ανθρωποσοφικών ερευνητών: αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία στην ατομικότητα και τα υποκειμενικά τεκμηριωμένα ευρήματα.
Εν τω μεταξύ, οι ανθρωποσοφικοί ερευνητές έχουν προτείνει μια συμπληρωματική μορφή μεθοδολογίας κλινικής έρευνας, η οποία προσφέρει λύση στο δίλημμα των τυχαιοποιημένων ελεγχόμενων μελετών και του τεχνητού σχεδιασμού τους.
Αυτή η «βασισμένη στη γνώση» ιατρική στηρίζεται σε προσωπικά, ατομικά ευρήματα. Η μεθοδολογική της βάση είναι οι σαφώς κατανοητές και αιτιολογημένες αποφάσεις των γιατρών στην επεξεργασία των εξατομικευμένων περιπτώσεων. Ιδανικά αυτό θα πρέπει να σημαίνει ότι είναι δυνατό να αξιολογηθεί η αποτελεσματικότητα μιας θεραπείας με χρήση αναγνωρισμένων φαινομένων και του φάσματος των αποτελεσμάτων που επιτεύχθηκαν.
Αυτό προϋποθέτει σημαντική θεραπευτική εμπειρία από την πλευρά του γιατρού, από την οποία μπορεί να προέλθει μια πιθανότητα προσδοκίας.
Επιπλέον, ο γιατρός πρέπει να διαθέτει ακριβή γνώση των διαθέσιμων θεραπευτικών εργαλείων (φάρμακα, θεραπευτικές διαδικασίες), καθώς και μια ολοκληρωμένη εκτίμηση του ανθρώπινου οργανισμού, λαμβάνοντας υπόψη τόσο τη διασύνδεση των οργάνων όσο και τις νοητικές ή πνευματικές επιρροές. Όσον αφορά τον ασθενή, η επιτυχία εξαρτάται από την έκταση στην οποία το άτομο είναι διατεθειμένο να συμβάλλει στη θεραπεία και το πόσο ενεργά συμμετέχει στην θεραπευτική διαδικασία.
