Ανθρωποσοφικά Φάρμακα
Η ανθρωποσοφική ιατρική χρησιμοποιεί ορυκτές, φυτικές, μεταλλικές και ζωικές πρώτες ύλες για την παραγωγή φαρμάκων. Για παράδειγμα, ο χαλαζίας, το θείο και το ασβέστιο είναι γνωστές ορυκτές ουσίες, ενώ η άρνικα, η κίτρινη γεντιανή και το χαμομήλι είναι γνωστά φαρμακευτικά φυτά. Από τα μέταλλα, ο χρυσός, ο άργυρος, ο σίδηρος και ο κασσίτερος χρησιμοποιούνται συχνά, ενώ οι ουσίες ζωικής προέλευσης περιλαμβάνουν δηλητήρια εντόμων.
Οι πρώτες ύλες που χρησιμοποιούνται από την ανθρωποσοφική ιατρική είναι επίσης κοινές με άλλες θεραπείες, όπως η ομοιοπαθητική και η φυτοθεραπεία. Ακόμη και η συμβατική ιατρική χρησιμοποιεί δηλητήριο μέλισσας, σίδηρο ή θείο σε ένα πλήθος φαρμάκων, όπως το Forapin (δηλητήριο μέλισσας που χρησιμοποιείται στη θεραπεία ρευματισμών) - αν και σε υψηλά συμπυκνωμένη μορφή. Σε μεγάλο βαθμό, ο χαρακτήρας μιας συγκεκριμένης θεραπείας καθορίζεται από τα φάρμακά της: Οι ομοιοπαθητικοί χρησιμοποιούν ομοιοπαθητικά φάρμακα, οι βοτανολόγοι προτιμούν ουσίες φυτικής προέλευσης, ενώ στη σύγχρονη συμβατική ιατρική κυριαρχούν οι συνθετικές χημικές ουσίες. Τα ανθρωποσοφικά φάρμακα, από την άλλη πλευρά, έχουν πολύπλευρη προέλευση. Το φάσμα τους περιλαμβάνει ομοιοπαθητικές δυναμοποιήσεις, φυτικές συμπυκνώσεις, για να μην αναφέρουμε ενώσεις πιο σύνθετης φύσης. Επιπλέον, υπάρχουν αρκετές ουσίες που χαρακτηρίζουν τα ανθρωποσοφικά φάρμακα- όπως βάμματα που προέρχονται από φυτά που αναπτύσσονται με μεταλλικά άλατα (vegetabilised metals). Πρόσφατα έχει δημοσιευτεί ο κώδικας ανθρωποσοφικής φαρμακοποιίας με στόχο την παροχή μίας περίληψης όλων των ουσιών που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή των ανθρωποσοφικών φαρμάκων και των μορφών των εγκεκριμένων διαδικασιών.
Ομοιοπαθητική και αλλοπαθητική
Και οι δύο όροι προέρχονται από τις ελληνικές λέξεις «όμοιο», «άλλο» (διαφορετικό) και «πάθος» (ασθένεια).Η ομοιοπαθητική επιδιώκει να θεραπεύσει «το όμοιο με το όμοιο». Για κάθε ασθενή, ο γιατρός πρέπει να βρει την ουσία που προκαλεί όμοια συμπτώματα σε υγιή άτομα. Αυτή η ουσία χορηγείται στη συνέχεια σε μια συγκεκριμένη αραίωση και δυναμοποίηση, διεγείροντας έτσι την ικανότητα αυτορρύθμισης του οργανισμού. Η συμβατική ιατρική, από την άλλη πλευρά, χρησιμοποιεί αλλοπαθητικά φάρμακα ως μέσο συμπλήρωσης μιας σωματικής έλλειψης και ρύθμισης και μερικές φορές ακόμη και καταστολής των διαδικασιών που σχετίζονται με την ασθένεια.
