Σε τι Διαφέρει;

Σε τι διαφέρει η ανθρωποσοφική ιατρική από τα άλλα συστήματα;
Η κύρια διαφορά της ανθρωποσοφικής ιατρικής από τη συμβατική ιατρική, είναι ότι δεν αναζητά την ασθένεια στη προσωπικότητα του ατόμου, αλλά μάλλον την προσωπικότητα του ατόμου στην ασθένεια. Οι διαγνωστικές διαδικασίες και τα συμπτώματα που παρατηρούνται μπορεί να είναι τα ίδια, αλλά μια ολιστική ερμηνεία μπορεί να οδηγήσει στο να προταθούν διαφορετικές θεραπείες, ή συμβατικές θεραπείες, που συμπληρώνονται με πρόσθετα θεραπευτικά σχήματα.
Η ιατρική που βασίζεται αποκλειστικά στην υλική επιστήμη, περιορίζεται στο να εξηγήσει μια ασθένεια αποκλειστικά με βάση τους νόμους της φυσικής και της χημείας. Η ανθρωποσοφική ιατρική είναι πιο φιλόδοξη. Λαμβάνει υπόψη επιπλέον παράγοντες, τόσο γενικούς όσο και ατομικούς, που μπορεί να επηρεάζουν τη ζωή, το νου και την ψυχή του ασθενούς, και τη φυσική τους εκδήλωση: στην ανάπτυξη, την αναγέννηση, τη μικροκυκλοφορία, την κατακράτηση υγρών, το δέρμα, τον μυϊκό τόνο, τους βιορυθμούς, την κατανομή της θερμότητας, τη στάση του σώματος, την ευθύτητα, το βάδισμα, την ψυχική εστίαση και την ομιλία.
Όταν εμφανίζεται η ασθένεια, η εξέταση των παραπάνω μπορεί να αποκαλύψει αποκλίσεις, ανισορροπίες και ακραίες καταστάσεις - επιπρόσθετες διαγνωστικές παράμετροι πρέπει να ληφθούν υπόψη κατά την επιλογή της θεραπείας. Επίσης η ανθρωποσοφική ιατρική κατανοεί διαφορετικά το ρόλο που διαδραματίζει ο ασθενής στην καταπολέμηση της ασθένειας. Ο ασθενής δεν είναι απλώς παθητικός αποδέκτης ιατρικών δεξιοτήτων, αλλά ισότιμος συνεργάτης με τον γιατρό. Άλλωστε, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τον ασθενή καλύτερα από ό, τι ο ίδιος ο ασθενής τον εαυτό του. Κατά τη διάρκεια μιας ασθένειας, ο ασθενής έχει τη δυνατότητα να αναγνωρίζει σε τι κατάσταση ανισορροπίας σώματος και ψυχής έχει φθάσει, να την κατανοεί και να την διορθώνει. Η ασθένεια μπορεί να παράσχει μια ευκαιρία στο άτομο να μάθει νέους τρόπους συμπεριφοράς, να αναπτύξει περαιτέρω ιδέες, και να αποκτήσει μεγαλύτερη ωριμότητα.
Οι ανθρωποσοφικοί γιατροί προσφέρουν υποστήριξη στον ασθενή κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Ενισχύουν την αυτονομία του ασθενή, αναγνωρίζουν την ευθύνη του και προωθούν το δικαίωμά του να συμμετέχει στην επιλογή κατάλληλης θεραπείας.