Του Philip F. Incao M.D - Μετάφραση: Μιχάλης Τζιγκοτζίδης
Πίσω από όλες τις συζητήσεις και τις αποφάσεις στον τομέα της υγείας και της ιατρικής σήμερα παραμονεύει μια μεγάλη επιστημονική αντίφαση, ένα μεγάλο παράδοξο. Η ιατρική αναγνωρίζει τα βασικά στοιχεία αυτού του παράδοξου, αλλά αντιδρά στην αποδοχή των ενοχλητικών, μεγάλης εμβέλειας συνεπειών του. Ως εκ τούτου, τα μέσα ενημέρωσης και το ευρύ κοινό είναι απληροφόρητα, η δε ιατρική και η δημόσια υγεία συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους σαν να μην υπήρχε αυτό το παράδοξο.
Το παράδοξο έχει δύο πλευρές:
1. Η διαδικασία της φλεγμονής, που εμφανίζεται παγκοσμίως και συνήθως στους ανθρώπους και στα ζώα, είναι μια θεραπευτική διαδικασία.
2. Η βασική και πρωταρχική λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος του ανθρώπου ή των ζώων είναι να δημιουργεί φλεγμονώδεις καταστάσεις διαφορετικής έντασης και διάρκειας, ανάλογα τι χρειάζεται ο οργανισμός για τη διατήρηση της υγείας του. Όταν αυτές οι διαδικασίες διατήρησης της υγείας συμβαίνουν με σύντομες, έντονες εξάρσεις, πρόκειται για θεραπευτικές κρίσεις, αλλά σήμερα θεωρούνται οξείες λοιμώξεις.
Ο σκοπός της ακόλουθης ανάλυσης είναι να εξετάσει και να προσπαθήσει να διευκρινίσει πώς αυτό το διπλό παράδοξο διαδραματίζεται σήμερα στην ανθρώπινη υγεία και ασθένεια, ιδίως όσον αφορά το νόημα και την πρακτική του εμβολιασμού.
Η αξιοσημείωτη ικανότητα των ανθρώπων και των ζώων να διατηρούν την υγεία τους, παρά τους τραυματισμούς, τις ασθένειες και τους πυρετούς, αποδίδεται σε μια λειτουργία καθαρισμού και ίασης που ενδημεί στο αίμα και σε όλους τους σωματικούς ιστούς που τροφοδοτούνται από το αίμα. Αυτή η ειδική λειτουργία ίασης/καθαρισμού, και οι συνιστώσες του σώματος μέσω των οποίων λειτουργεί, έχει ονομαστεί «ανοσοποιητικό σύστημα». Το ανοσοποιητικό σύστημα αποτελείται από δύο λειτουργικούς κλάδους, οποίοι μπορούν να συμπράττουν αμοιβαία με συνεργάσιμο ή ανταγωνιστικό τρόπο. Σε αυτό το άρθρο, θα χρησιμοποιήσω τα πρότυπα χαρακτηριστικά ονόματα αυτών των δύο κλάδων: τον χυμικό και τον κυτταρικό κλάδο, που πήραν το όνομά τους από τα δύο συστατικά του αίματος.
Το αίμα μας αποτελείται από ένα υγρό (χυμικό) τμήμα, τον ορό, στον οποίο αιωρούνται τα ερυθρά αιμοσφαίρια και τα λευκά αιμοσφαίρια. Ο ορός του αίματος μπορεί εύκολα να διαχωριστεί από τα αιμοσφαίρια, φυγοκεντρώντας έναν σωλήνα πλήρους αίματος.
Το χυμικό ανοσοποιητικό σύστημα πήρε το όνομά του λόγω της συγκεκριμένης θεραπευτικής ικανότητας που ανακαλύφθηκε αρχικά στον ανθρώπινο και ζωικό ορό αίματος, ενώ το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα έχει να κάνει με την κάπως διαφορετική θεραπευτική ικανότητα των λευκών αιμοσφαιρίων που υπάρχουν στο αίμα και σε κάθε λεμφικό ιστό και όργανο του σώματος. Η χυμική ανοσοποιητική λειτουργία παράγει κυρίως αντισώματα στην κυκλοφορία του αίματος, ως μια αισθαντική και αναγνωριστική λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος ως προς την παρουσία ξένων αντιγόνων στο σώμα. Το αντιγόνο είναι κάθε ουσία η οποία, όταν εισέρχεται στο σώμα, αδυνατεί να ενσωματωθεί στο ατομικό εσωτερικό περιβάλλον του σώματος.
Για να αξιολογήσουμε τον ρόλο των εμβολίων στην ανθρώπινη υγεία, πρέπει να κατανοήσουμε ακριβώς πώς λειτουργούν. Τα εμβόλια έχουν σχεδιαστεί για να προκαλούν μια αύξηση των επιπέδων αντισωμάτων έναντι ενός συγκεκριμένου βακτηρίου ή ιού, αποτρέποντας έτσι τη συγκεκριμένη ασθένεια που συνδέεται με το εν λόγω βακτήριο ή τον ιό. Αλλά πώς ακριβώς εμποδίζει ένα εμβόλιο τον λήπτη από το να εκδηλώσει τη συγκεκριμένη ασθένεια, την οποία το εμβόλιο έχει σχεδιαστεί να αποτρέψει;
Ο μεγάλος γιατρός της Αναγέννησης, ο Παράκελσος (1493– 1541), είπε χαρακτηριστικά ότι κάθε ουσία που εισέρχεται μέσα μας –συμπεριλαμβανομένης της κοινής τροφής και του ποτού– δρα ως δηλητήριο, που απαιτεί από μας να το χωνέψουμε και να το μεταμορφώσουμε, για να το κάνουμε συμβατό με το δικό μας εσωτερικό περιβάλλον. Έτσι, η αποστολή του πεπτικού μας συστήματος είναι να επεξεργάζεται όλα τα τρόφιμα και τα ποτά, ώστε να γίνουν συμβατά με το ατομικό μας οικοσύστημα, να απομακρύνει κάθε ξένο στοιχείο, δηλαδή κάθε αντιγονικότητα (ιδιότητα αντιγόνου) από όλα όσα εισέρχονται στο σώμα μας. Κάθε ουσία που εισέρχεται, την οποία το πεπτικό μας σύστημα αδυνατεί να απαλλάξει από την ξένη αντιγονική της ποιότητα, γίνεται τότε μια πρόκληση και ένας στόχος για το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι πραγματικά σαν ένα εφεδρικό πεπτικό σύστημα, το οποίο εκτείνεται σε όλο το σώμα, στο αίμα, στους λεμφικούς ιστούς και στα όργανά μας. Το έργο του χυμικού κλάδου είναι να δημιουργήσει συγκεκριμένα αντισώματα που «μαρκάρουν», και σε κάποιο βαθμό εξουδετερώνουν συγκεκριμένα ξένα αντιγόνα μέσα μας ως ένα προκαταρκτικό βήμα για την πιο ενδελεχή επεξεργασία των ξένων αντιγόνων από τον άλλο κλάδο του ανοσοποιητικού μας συστήματος.
Ο άλλος κλάδος είναι το κυτταρικό ή κυτταρο-μεσολαβητικό ανοσοποιητικό σύστημα, το οποίο κυρίως καταστρέφει, αφομοιώνει και αποβάλλει ξένα αντιγόνα από το σώμα, μέσω της δραστηριότητας, που μοιάζει με της αμοιβάδας, των κυττάρων του που βρίσκονται στο αίμα και στον θύμο αδένα, στις αμυγδαλές, στις αδενοειδείς εκβλαστήσεις (κρεατάκια), στον σπλήνα και στους ευρέως διασκορπισμένους σε όλο το σώμα λεμφαδένες και λεμφικές πλάκες. Αυτά τα όργανα και οι διάσπαρτες νησίδες του λεμφικού ιστού ενώνονται όλα με ένα δίκτυο λεμφικών αγγείων, τα οποία συλλέγουν το υδαρές υγρό του λεμφικού συστήματος που περιλούζει όλα τα κύτταρα και τους ιστούς, και το επιστρέφουν στη ροή του αίματος, ενώ τα λεμφικά αγγεία συνενώνονται και τελικά αδειάζουν στο δεξί/αριστερό ζεύγος των κύριων φλεβών στο άνω στήθος. Το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα δεν αναπαύεται ποτέ στη δράση του να καταστρέφει, να αφομοιώνει και να απαλλάσσει το σώμα από ξένα αντιγόνα: δημιουργεί ένα συνεχές ρεύμα αποβλήτων, που τελικά ενώνεται με τα άλλα ρεύματα αποβλήτων που εξέρχονται από το σώμα μέσω του εντέρου, της ουροδόχου κύστης, της παραγωγής βλέννας και μέσω των πόρων του δέρματος. Όλα όσα εισέρχονται στο σώμα μας από το περιβάλλον μέσω της τροφής και του ποτού, ή επίσης μέσω του αέρα, τα οποία το ανοσοποιητικό μας σύστημα αντιλαμβάνεται ως ακατάλληλα να ενσωματωθούν στους ιστούς του εξατομικευμένου ανθρώπινου οργανισμού μας, εκκρίνονται από το σώμα μας. Το σώμα μας μεταμορφώνει ό,τι είναι χρήσιμο και απορρίπτει τα υπόλοιπα.
Επιπλέον αυτής της συνεχούς εισαγωγής ύλης από τον κόσμο, υπάρχει μια άλλη πηγή που τροφοδοτεί τα ρεύματα των αποβλήτων του σώματός μας. Είναι η συνεχής γήρανση και ο θάνατος όλων των κυττάρων και των ιστών μας.
Στη διάρκεια ζωής ενός ανθρώπου, όλα τα κύτταρα και οι ιστοί του σώματος ανανεώνονται πολλές φορές, δηλαδή πεθαίνουν και αντικαθίστανται πλήρως κάθε επτά περίπου χρόνια, με εξαίρεση τον νευρικό ιστό. Για να παραμένουμε υγιείς, πρέπει όλα τα απόβλητα και υπολείμματα των κυττάρων και των ιστών που νεκρώνονται, να αποβάλλονται εντελώς από το σώμα. Το κυτταρικό ανοσοποιητικό μας σύστημα, που αποτελείται από διάφορα λευκά αιμοσφαίρια και λεμφοκύτταρα, είναι αυτό που επιτελεί αυτό το έργο ακριβώς, όπως αναλαμβάνει και την εξάλειψη των ξένων αντιγόνων που έχουν εισέλθει μέσα μας από το περιβάλλον.
Καμία βιολογική διαδικασία, όμως, στο ανθρώπινο σώμα δεν είναι 100% αποτελεσματική. Υπάρχουν πάντα «υπολείμματα» στη διαδικασία εξάλειψης από το σώμα των τοξικών αποβλήτων. Με τη μεγάλη σοφία της η Φύση έχει φροντίσει ώστε αυτά τα υπολείμματα να παίζουν επίσης κάποιο ρόλο στον κύκλο της ζωής: τρέφουν και συντηρούν τα περίπου 100 τρισεκατομμύρια βακτήρια και άλλους μικροοργανισμούς που διαμένουν φυσιολογικά και ευεργετικά στο σώμα μας, ήδη λίγες εβδομάδες μετά τη γέννηση, μέχρι τον θάνατό μας. Τα βακτήρια (μικρόβια) είναι η εσωτερική μας λεγεώνα χωνευτήρων και ανακυκλωτών των αποβλήτων. Δεν είναι αρπακτικά ζώα, αλλά ρακοσυλλέκτες των εσωτερικών αποβλήτων, αλλά και των εξωθημένων αποβλήτων μας. Κάθε άνθρωπος έχει μια δική του ατομική ομάδα τρισεκατομμυρίων βακτηριδίων, που ζουν ωφέλιμα μέσα και πάνω στο σώμα του, οποτεδήποτε τα απόβλητα των τροφίμων ή τα κυτταρικά απόβλητα και υπολείμματα δέχονται επεξεργασία ή εκκρίνονται. Αν προκύψουν προβλήματα υγείας από αυτή τη στενή σχέση, αυτό οφείλεται κυρίως στην ασυνήθη τοξικότητα των αποβλήτων και των υπολειμμάτων του σώματος, και μόνο δευτερευόντως στα πτωματοφάγα βακτήρια.
Ανεξάρτητα από το πλήθος και τη φύση αυτών των τοξικών σωματικών αποβλήτων και των βακτηρίων που προσελκύονται απ’ αυτά, δεν εμφανίζεται καμία ασθένεια, μέχρις ότου το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα προκληθεί να αντιδράσει με την τυπική φλεγμονώδη αντίδρασή του, που εκδηλώνεται με τα γνωστά συμπτώματα, που περιλαμβάνουν ίσως πυρετό, πόνο, πρήξιμο, ερυθρότητα, αδυναμία και παραγωγή βλεννών.
Αυτά τα γηγενή μικρόβια του υγιούς ανθρώπινου σώματος, το «μικροβίωμα», περιλαμβάνουν διάφορα στελέχη που συνδέονται με ασθένειες, ωστόσο η παρουσία τους σπάνια μας ενοχλεί, αν έχουμε μάθει να κρατάμε έναν υγιεινό τρόπο ζωής.
Σε αντίθεση με τα παραπάνω δεδομένα, οι περισσότεροι από μας πιστεύουμε, όταν παθαίνουμε ένα κρυολόγημα ή γρίπη, ότι επιθετικά μικρόβια εισβάλουν από το περιβάλλον, παραβιάζουν την άμυνα του ανοσοποιητικού μας συστήματος και μάς επιτίθενται εκ των έσω. Αυτό το τρομακτικό σενάριο είναι αναληθές, αλλά το επικαλούνται επανειλημμένα τα μέσα ενημέρωσης, οι κυβερνήσεις, και ειδικά οι φαρμακοβιομηχανίες, όπως αποκαλύπτει ο Δρ Marc Siegel στο σημαντικό του βιβλίο «False Alarm: Η αλήθεια για την επιδημία του φόβου».(1)
Η αλήθεια είναι ότι όλα τα εκφοβιστικά συμπτώματα μιας οξείας μολυσματικής / φλεγμονώδους ασθένειας, δηλαδή πυρετός, πόνος, αδυναμία και κατάπτωση, προκαλούνται από την πολύ εντατικοποιημένη δραστηριότητα του δικού μας κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος.
Αναφέραμε παραπάνω ότι η διαδικασία της αποβολής της ξένης ή άχρηστης ύλης από το ανθρώπινο σώμα δεν αναπαύεται ποτέ. Αυτή η διαδικασία είναι μια συνεχής δραστηριότητα καθαρισμού σε επίπεδο συντήρησης, την οποία σπάνια αντιλαμβανόμαστε, όπως ακριβώς σπάνια αντιλαμβανόμαστε την αναπνοή μας, την κυκλοφορία του αίματος και την πέψη της τροφής, όταν λειτουργούν φυσιολογικά. Όταν ξυπνάμε το πρωί με λίγη βλέννα στα μάτια, στη μύτη ή στο λαιμό μας, αυτή η βλέννα είναι στην πραγματικότητα μια εκκένωση αποβλήτων, που επιτελείται από το κυτταρικό ανοσοποιητικό μας σύστημα κατά τη διάρκεια της διαρκούς φυσιολογικής δραστηριότητας συντήρησης. Αυτή η δραστηριότητα εντείνεται ελαφρώς κατά τη διάρκεια του ύπνου και της ανάπαυσης. Από ιατρική άποψη, αυτή η απαρατήρητη δραστηριότητα καθαρισμού είναι μια υποκλινική (μη εκδηλωνόμενη ως ασθένεια) φλεγμονώδης διαδικασία του ανθρώπινου σώματος.
Όταν αρρωσταίνοντας με κρυολόγημα, γρίπη ή με αυτό που λανθασμένα αποκαλείται «οξεία λοίμωξη», είναι ένα σημάδι ότι η προαναφερθείσα διαδικασία καθαρισμού αλλάζει ταχύτητα σε υψηλότερο ρυθμό, δηλαδή επιταχύνεται σε μεγάλο βαθμό και ενισχύει σημαντικά τη φυσιολογική της δράση, περνώντας το κατώφλι από την κανονική φυσιολογία στη σφαίρα της παθολογίας (αυτή που αφορά τη διάγνωση της νόσου), αλλά δεν αλλάζει καθόλου την ουσιαστική φύση της πεπτικής, απεκκριτικής της δράσης. (2) Αυτή η αλλαγή σε υψηλή ταχύτητα του κυτταρικού ανοσοποιητικού μας συστήματος ονομάζεται οξεία φλεγμονώδης αντίδραση. Έτσι, ενώ οδηγούμαστε να πιστέψουμε, όταν πέφτουμε στο κρεβάτι μας με πυρετό, βήχα και πονοκέφαλο, ότι τα μικρόβια σπέρνουν τον όλεθρο μέσα στο σώμα μας, η πραγματικότητα είναι ότι το δικό μας κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα είναι αυτό που μας αρρωσταίνει, με την οξεία εντατικοποίηση της φυσιολογικής του δραστηριότητας για τη διάσπαση και αποβολή της αχρησιμοποίητης και τοξικής ξένης ύλης, καθώς και τα μικρόβια που τρέφονται από αυτές τις ουσίες στο σώμα μας. Λαμβάνοντάς το αυτό υπόψη, ας στραφούμε τώρα στο ερώτημα: πώς λειτουργεί το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα μαζί με το συντροφικό του χυμικό ανοσοποιητικό σύστημα, στην υγεία και στην ασθένεια;
Αυτοί οι δύο λειτουργικοί κλάδοι του ανοσοποιητικού συστήματος μπορούν να συγκριθούν με τις δύο λειτουργίες της διατροφής: τη γεύση και την αναγνώριση της τροφής αφενός, και την πέψη της τροφής και την αποβολή της άχρηστης ύλης αφετέρου. Με τον ίδιο τρόπο, ο χυμικός κλάδος παραγωγής αντισωμάτων του ανοσοποιητικού συστήματος δοκιμάζει και αναγνωρίζει τα ξένα αντιγόνα, και ο κυτταρικός κλάδος του ανοσοποιητικού συστήματος χωνεύει και εξαλείφει τα ξένα αντιγόνα από το σώμα. Όμως, όπως ακριβώς η υπερβολικά επαναλαμβανόμενη γεύση των τροφίμων καταστρέφει την όρεξη, έτσι και η υπερβολικά επαναλαμβανόμενη ή παρατεταμένη διέγερση του χυμικού ανοσοποιητικού συστήματος από αντιγόνα, εμποδίζει την πεπτική και απεκκριτική λειτουργία του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος. Με άλλα λόγια, η υπερδιέγερση της παραγωγής αντισωμάτων μέσω της επαναλαμβανόμενης ή παρατεταμένης έκθεσης σε αντιγόνα, ιδιαίτερα τα αντιγόνα που συνοδεύονται από ανοσοενισχυτικά των εμβολίων,86 καταστέλλουν την αφομοίωση και πυροδοτούν μια οξεία φλεγμονώδη ανταπόκριση του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος σε αυτά τα αντιγόνα. (3) Αυτό ακριβώς κάνουν τα εμβόλια, με μόνη εξαίρεση το εμβόλιο της ευλογιάς.(4)
86 Ένα ανοσοενισχυτικό, συνήθως αλουμίνιο, προστίθεται σε πολλά εμβόλια για να προκαλέσει, μέσω της ειδικής ικανότητας του ανοσοενισχυτικού, μια αντίσταση στην αποβολή τους, και να παραμείνει στο σώμα η επιθυμητή αύξηση της παραγωγής αντισωμάτων από το χυμικό ανοσοποιητικό σύστημα.
Ήδη το 1972, η ιατρική έρευνα είχε ήδη βρει «αδιάσειστες αποδείξεις ότι σε πολλές περιπτώσεις οι χυμικές και κυτταρικές [ανοσολογικές] ανταποκρίσεις είναι αμοιβαία ανταγωνιστικές».(3) Αυτό είναι ένα από τα παράδοξα βασικά στοιχεία που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή, και του οποίου οι ανυπολόγιστες επιπτώσεις αγνοούνται, κατά ανεξήγητο τρόπο, από την επιστήμη και τα μέσα ενημέρωσης.
Αυτό γίνεται σαφέστερο αν φανταστούμε το ανοσοποιητικό σύστημα ως μια δοκό ισορροπίας ή μια τραμπάλα. Στο ένα άκρο της δοκού βρίσκεται η παραγωγή αντισωμάτων. Στο άλλο άκρο βρίσκεται η οξεία φλεγμονώδης αντίδραση του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος. Σε ένα υγιές άτομο η δοκός κλίνει ελεύθερα προς την κυτταρική πλευρά όταν ο οργανισμός πρέπει να καταστρέψει, να αφομοιώσει και να αποβάλει την αχρησιμοποίητη ύλη, και τα μικρόβια που περισυλλέγουν αυτή την ύλη, έξω από το σώμα.
Όταν επιτευχθεί αυτό, η δοκός επανέρχεται μετά ελεύθερα στη χυμική πλευρά για να παράγει αντισώματα, τα οποία στη συνέχεια βοηθούν στην καταστολή του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος και στην αναστολή της οξείας φλεγμονώδους αντίδρασης πριν αρχίσει η κατάπτωση, ώστε το άρρωστο άτομο να αρχίσει να αναρρώνει. Αυτός είναι ο λόγος που τα αντισώματα είναι ανιχνεύσιμα στο αίμα μόνο μετά από μια οξεία ασθένεια και όχι στο αρχικό στάδιο.
Ο εμβολιασμός είναι σαν ένας ζουρλομανδύας για το ανοσοποιητικό σύστημα, επειδή κρατά μόνιμα τη δοκό ισορροπίας (ή μέχρι να εξασθενίσει) στη χυμική πλευρά, διεγείροντας συνεχώς την παραγωγή αντισωμάτων που «αποτρέπει» την ασθένεια επειδή εμποδίζει το κυτταρικό ανοσοποιητικό μας σύστημα να αντιδράσει και να απαλλάξει από το σώμα τον ιό ή το βακτήριο ή άλλο τοξικό υλικό που σχετίζεται με τη συγκεκριμένη ασθένεια!
Αυτό εξηγεί την πολικά αντίθετη σχέση μεταξύ των οξέων εκτονωτικών φλεγμονών αφενός, και των αλλεργιών και των αυτοάνοσων φλεγμονών αφετέρου. Όσο περισσότερο ένα άτομο έχει από τη μία, τόσο λιγότερο θα έχει από την άλλη! Ένας αυξανόμενος αριθμός επιστημόνων πιστεύει ότι η μεγάλη παγκόσμια αύξηση των αλλεργικών και αυτοάνοσων ασθενειών προκαλείται από τη μη ανταπόκριση του κυτταρικού κλάδου του ανοσοποιητικού συστήματος, η οποία προκαλείται από την έλλειψη οξέων φλεγμονωδών ασθενειών και εκφορτίσεων στην παιδική ηλικία. (5, 6, 7, 8) Πρέπει να προσδιορίσουμε τους παράγοντες που προκαλούν αυτή την αλλαγή στη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, και που προκαλούν την αύξηση των αλλεργιών και των αυτοάνοσων παθήσεων στην παιδική ηλικία! Δύο από τους πιο προφανείς παράγοντες είναι η υπερβολική χρήση εμβολίων και αντιβιοτικών.
Ο εμβολιασμός συνίσταται στην εισαγωγή ενός νοσογόνου παράγοντα ή αντιγόνου στο σώμα ενός ατόμου δίχως να προκαλεί την ασθένεια. Αν ο εμβολιασμός προκαλούσε το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα να δράσει, θα προκαλούσε όλα τα συμπτώματα της νόσου! Τα συμπτώματα μιας οξείας μολυσματικής/φλεγμονώδους νόσου προκαλούνται από την οξεία φλεγμονώδη αντίδραση του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος. Αυτή η αντίδραση προκαλεί την καταστροφή και την απόρριψη από το σώμα των συγκεκριμένων τοξινών και μικροβίων που σχετίζονται με την εν λόγω ασθένεια. Παρόλο που αυτή η φλεγμονώδης αντίδραση μας αρρωσταίνει, είναι μια θεραπευτική αντίδραση! Απαιτείται μια επίπονη αναθεώρηση της σκέψης για να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι τα συμπτώματα των πλέον επίφοβων «λοιμώξεων» προκαλούνται από την αντίδραση, και σε ορισμένες περιπτώσεις από την υπερβολική αντίδραση, του κυτταρικού ανοσοποιητικού μας συστήματος.
Έτσι, το ιδίωμα ενός εμβολιασμού είναι να διεγείρει αρκετά τον χυμικό κλάδο του ανοσοποιητικού συστήματος με τεχνητό τρόπο, ώστε να δημιουργεί αντισώματα στο αντιγόνο της νόσου, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να προκαλεί οξεία φλεγμονώδη αντίδραση από το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα και να παράγει την ασθένεια που προσπαθούμε να αποτρέψουμε! Έτσι, ένας εμβολιασμός λειτουργεί τονώνοντας πολύ την παραγωγή αντισωμάτων, συνήθως με τη χρήση ενός ερεθιστικού προσθέτου αλουμινίου, συγκρατώντας ωστόσο την αφομοιωτική και απορριπτική λειτουργία του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος. Αυτό είναι απολύτως ισοδύναμο με την τοποθέτηση ενός γαργαλιστικού ερεθιστικού στη μύτη, ενώ εμποδίζουμε τον ασθενή να φταρνιστεί. Αυτό περιγράφει επίσης το εσωτερικό βίωμα πολλών παιδιών που πάσχουν από τις συνήθεις παρενέργειες του εμβολιασμού: επίμονη εσωτερική ανησυχία και μεγάλη δυσκολία στη συγκέντρωση και στη μάθηση.
Επομένως, δεν είναι ίσως δύσκολο να καταλάβουμε γιατί η χρήση των εμβολιασμών μπορεί να μετατοπίσει τη λειτουργική ισορροπία του ανοσοποιητικού συστήματος προς την πλευρά που παράγει αντισώματα, και μακριά από την οξεία φλεγμονώδη εκτόνωση (την κυτταρική πλευρά). Αυτό επιβεβαιώθηκε από τις παρατηρήσεις, ειδικά στην περίπτωση της ασθένειας του Πολέμου του Κόλπου, όπου οι πολλαπλοί, ιδιαίτερα διεγερτικοί εμβολιασμοί που έλαβαν οι περισσότεροι στρατιώτες προκάλεσαν τη μετατόπιση της ανοσοποιητικής τους λειτουργίας από την κυτταρική πλευρά (οξεία φλεγμονώδης εκτόνωση) στη χυμική πλευρά (χρόνια αυτοάνοση ή αλλεργική αντίδραση) και τους έκαναν χρόνια άρρωστους με τις αυτοάνοσες εκδηλώσεις της ασθένειας του Πολέμου του Κόλπου.(9)
Σε αντίθεση με τις διδασκαλίες της ιατρικής, οι εμβολιασμοί δεν ενισχύουν ή προωθούν ολόκληρο το ανοσοποιητικό σύστημα. Αντ’ αυτού, οι εμβολιασμοί, με το πρόσθετο αλουμίνιο ή άλλα βοηθητικά, υπερ-διεγείρουν την γευστική-αισθαντική λειτουργία του κλάδου του ανοσοποιητικού συστήματος με μεσολάβηση αντισωμάτων, ο οποίος ταυτόχρονα καταστέλλει το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα, αποτρέποντας έτσι τη συνήθη εμφάνιση της νόσου, την οποία το εμβόλιο σχεδιάστηκε για να αποτρέψει. Στη θέση του, μια αυξημένη τάση για χρόνιες αλλεργικές και αυτοάνοσες καταστάσεις δημιουργείται από τον εμβολιασμό.
Αυτό που στην πραγματικότητα προλαμβάνεται δεν είναι η ασθένεια, αλλά η ικανότητα του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος να εκδηλώνεται, να ανταποκρίνεται και να θεραπεύει την ασθένεια! Ένα εμβόλιο δεν εμποδίζει ένα νοσογόνο μικρόβιο να εισέλθει στο σώμα μας. Εμποδίζει μόνο το ανοσοποιητικό μας σύστημα να δημιουργήσει μια ισχυρή και μερικές φορές επικίνδυνη οξεία φλεγμονώδη θεραπευτική αντίδραση στο μικρόβιο. Το μικρόβιο όμως δεν εξαφανίζεται. Κινείται υπόγεια και παραμένει στο σώμα, και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί επίσης να μεταδοθεί από το εμβολιασμένο άτομο σε ανεμβολίαστους.(10) Αφού το ανοσοποιητικό μας σύστημα εμποδίστηκε από το εμβόλιο να αντιδράσει άμεσα, αντιδρά τότε χρόνια, προκαλώντας αλλεργικές και αυτοάνοσες καταστάσεις, οι οποίες έχουν αυξηθεί σταθερά στα παιδιά, αλλά και στους ενήλικες, παράλληλα με την αύξηση του αριθμού των εμβολίων που χρησιμοποιούνται.
Δεν υπάρχει κανένα σύστημα στον άνθρωπο, από το μυαλό μέχρι τους μυς και το ανοσοποιητικό σύστημα, που να ενδυναμώνεται, αποφεύγοντας τις προκλήσεις. Η ενδυνάμωση έρχεται πάντα από την αντιμετώπιση των προκλήσεων. Μια σοφή χρήση των εμβολιασμών θα ήταν η επιλεκτική χρήση τους, και όχι σε μαζική κλίμακα. Για να είναι ο εμβολιασμός ωφέλιμος και όχι επιβλαβής, πρέπει να γνωρίζουμε εκ των προτέρων σε κάθε άτομο που πρόκειται να εμβολιαστεί, κατά πόσον κυριαρχεί η κυτταρική λειτουργία ή η χυμική λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.
Σε άτομα όπου κυριαρχεί η κυτταρική λειτουργία, προκαλώντας πολλές οξείες φλεγμονές, επειδή το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα είναι υπερευαίσθητο, ένας εμβολιασμός θα μπορούσε να έχει εξισορροπητική επίδραση στο ανοσοποιητικό σύστημα, και να είναι ωφέλιμος γι’ αυτό το άτομο. Σε άτομα όπου κυριαρχεί η χυμική λειτουργία, προκαλώντας λίγες οξείες φλεγμονές, αλλά μάλλον περισσότερες χρόνιες αλλεργικές ή αυτοάνοσες φλεγμονές, ένας εμβολιασμός θα ενίσχυε ακόμα περισσότερο την κυριαρχία της χυμικής λειτουργίας, επιδεινώνοντας την ανισορροπία του ανοσοποιητικού συστήματος, και βλάπτοντας την υγεία του ατόμου. Αυτό συμβαίνει σήμερα σε πολλά απ’ τα παιδιά μας.
Η τρέχουσα σήμερα χρήση των εμβολιασμών στην ιατρική είναι ουσιαστικά μια προσέγγιση σαν καραμπίνα διασποράς, που αγνοεί τις διαφορές μεταξύ των ατόμων. Με μια τέτοια προσέγγιση, ορισμένα άτομα μπορεί να βοηθηθούν και άλλα να βλαφθούν. Για να εξελιχθεί η ιατρική προς μια υγιή κατεύθυνση, πρέπει να αρχίσουμε να κατανοούμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ατόμου, και να μάθουμε να εξατομικεύουμε τη θεραπευτική αγωγή, για να μπορέσουμε να θεραπεύσουμε κάθε μοναδική ανθρώπινη ύπαρξη που έχουμε υπό τη φροντίδα μας.
Επιδημιολογικές μελέτες (11, 12, 13) έδειξαν ότι, καθώς οι οικογένειες βελτιώνουν τις συνθήκες διαβίωσής τους, την υγιεινή, τη διατροφή, την παιδεία και τη γνώση τους, ο κίνδυνος απειλητικών για τη ζωή, οξέων, μολυσματικών, φλεγμονωδών ασθενειών μειώνεται σημαντικά. Οικογένειες με πολύ αγχωτικές συνθήκες διαβίωσης και κακή υγιεινή, διατροφή και παιδεία, θα μπορούσαν ενδεχομένως να επωφεληθούν από επιλεκτικούς εμβολιασμούς. Οι οικογένειες με καλές συνθήκες διαβίωσης, υγιεινή, διατροφή και εκπαίδευση, θα ήταν απίθανο να επωφεληθούν από τους εμβολιασμούς, επειδή το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι ήδη ικανό, με την κατάλληλη υποστηρικτική και ιατρική φροντίδα, να επιτύχει την θεραπεία της μεγάλης πλειοψηφίας των μολυσματικών/φλεγμονωδών ασθενειών που ίσως τους προκύψουν. Τα άτομα με προδιάθεση για αλλεργικές ή αυτοάνοσες παθήσεις μπορούν να βλαφθούν από τον εμβολιασμό.
Οι αρνητικές επιπτώσεις των εμβολίων περιλαμβάνουν κάθε είδους αλλεργικές, αυτοάνοσες και νευροτοξικές καταστάσεις (αυτισμός, επιληπτικές κρίσεις, μαθησιακές δυσκολίες), οι οποίες έχουν αυξηθεί πολύ τα τελευταία 60 χρόνια σε όλους τους εμβολιασμένους πληθυσμούς, παράλληλα με τον αυξανόμενο αριθμό εμβολιασμών κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων.
Στη δεκαετία του 1950, τα βρέφη στις ΗΠΑ είχαν λάβει λίγα εμβόλια, και είχαν ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας στον ανεπτυγμένο κόσμο. Σήμερα, τα βρέφη στις ΗΠΑ λαμβάνουν 26 δόσεις εμβολίων, περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη χώρα, και το ποσοστό των βρεφικών θανάτων στις ΗΠΑ είναι το υψηλότερο μεταξύ των 34 ανεπτυγμένων εθνών που μελετήθηκαν. Αυτή η μελέτη διαπίστωσε μια σημαντική αντιστοιχία μεταξύ του αριθμού των δόσεων εμβολίων που έλαβαν, και του κινδύνου θανάτου πριν από την ηλικία του ενός χρόνου.(14)
Παρόλο που ένας επιστημονικός συσχετισμός, όπως αυτός, δεν αποτελεί απόδειξη της αιτίας, δείχνει σίγουρα ότι απαιτείται περαιτέρω έρευνα. Η αναλογία κινδύνου/οφέλους οποιουδήποτε εμβολίου σχεδόν αγνοείται από τη σύγχρονη ιατρική επιστήμη.(15) Η έρευνα σχετικά με τους κινδύνους των εμβολίων ήταν πολύ ανεπαρκής, σύμφωνα με δύο εκτενείς εκθέσεις για τα εμβόλια από το Ινστιτούτο Ιατρικής των ΗΠΑ, που δημοσιεύθηκαν το 1991 και το 1994. Αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα.
Το γεγονός ότι τα εμβόλια εξακολουθούν να είναι ευρέως αποδεκτά από το κοινό, μαρτυρά την τεράστια δύναμη και επιρροή, βασισμένη στον φόβο, που έχει το επιστημονικά αναληθές, αλλά οικονομικά εξαιρετικά πολύτιμο πρότυπο των μικροβίων ως εχθρών, καθώς και εκείνων των συμφερόντων που το υποστηρίζουν, και ελέγχουν τη διάδοση της γνώσης στον πληθυσμό.
Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι η είσοδος στο σώμα ενός συγκεκριμένου ιού ή βακτηρίου σπάνια προκαλεί ασθένεια, εκτός αν το εσωτερικό περιβάλλον του ατόμου είναι ήδη τοξικό. Τα άτομα που ζουν υπό αγχωτικές συνθήκες, με κακή υγιεινή, διατροφή και εκπαίδευση, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο σοβαρών ασθενειών, λόγω της τοξικότητας του εσωτερικού και εξωτερικού τους περιβάλλοντος. Επίσης, τα άτομα που ζουν σε καλές συνθήκες, αλλά τυχαίνει να υποστούν πολύ αγχωτικά γεγονότα στη ζωή, θα γίνουν πιο ευάλωτα σε ασθένειες, επειδή το αποτέλεσμα του άγχους είναι η συσσώρευση περισσότερης τοξικότητας στο σώμα. Τότε το ανοσοποιητικό σύστημα θα αντιδράσει αργά ή γρήγορα, για να καθαρίσει τη συσσωρευμένη τοξικότητα, μια αντίδραση που μπορεί να προκαλέσει οξεία ή χρόνια ασθένεια.
Η δημόσια υγεία θα υπηρετούνταν καλύτερα, αν η επιστήμη και η ιατρική εστιαζόταν στην αντιμετώπιση των πολλών αιτιών τοξικότητας στον πολιτισμό μας, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό περιβάλλον των ανθρώπων, αντί στα μικρόβια, των οποίων η μοναδική λειτουργία είναι να προκαλέσουν την απαραίτητη οργανική διάσπαση και αποσύνθεση πολλών μορφών παροδικά ζωντανών ουσιών, που συνθέτουν όλους τους ζωντανούς οργανισμούς.
Ο κορυφαίος εμπειρογνώμων στον κόσμο σχετικά με την αυτοανοσία, ο Ισραηλινός γιατρός Yehuda Shoenfeld, δημοσίευσε ένα πρωτοποριακό άρθρο στο Journal of Autoimmunology το 2011, το οποίο διαπιστώνει ότι τα ανοσοενισχυτικά εμβόλια προκαλούν μια μεγάλη ποικιλία αυτοάνοσων καταστάσεων, ομαδοποιημένων υπό τον τίτλο του συνδρόμου ASIA, δηλαδή Autoimmune Syndrome Induced by (vaccine) Adjuvants [Αυτοάνοσου Συνδρόμου που προκαλείται από Ενισχυτικά (εμβολίου)].(16) Το 2015, ο Δρ Shoenfeld δημοσίευσε ένα ακαδημαϊκό σύγγραμμα: Vaccines and Autoimmunity (Εμβόλια και Αυτοανοσία)(17), το οποίο περιλαμβάνει 37 ιατρικά ερευνητικά άρθρα, από ερευνητικές ομάδες σε ιατρικά κέντρα διαφόρων χωρών, τα οποία όλα συνδέουν τα εμβόλια με πολλά διαφορετικά αυτοάνοσα νοσήματα.
Αυτό θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδο στις ειδήσεις, αλλά αντίθετα, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης σιωπούν για τις παραπάνω πρόσφατες εξελίξεις που επηρεάζουν άμεσα το ζωτικής σημασίας θέμα της υγείας των παιδιών μας.
Αυτό το άρθρο υπάρχει στην ιστοσελίδα του Δρ Incao, https://philipincao.crestonecolorado.com/, μαζί με έναν πλούτο άλλων ερευνών και συγγραμμάτων. Το άρθρο αναθεωρήθηκε για τελευταία φορά στις 14 Σεπτεμβρίου 2017. Ο Philip Incao, MD, ζει στο Crestone του Κολοράντο των ΗΠΑ.
Αναφορές:
1. Siegel, Marc, M.D. False Alarm: The Truth about the Epidemic of Fear. Hoboken: John Wiley & Sons, 2005.
2. Βλέπε το άρθρο στο www.philipincao.com, “Understanding infection: Not a Battle but a Housecleaning.”
3. Parish, C.R. “The Relationship Between Humoral and Cell- Mediated Immunity.” Transplant Rev. 13 (1972): 3.
4. Για μια συζήτηση πάνω στην εντελώς διαφορετική δράση του εμβολίου της ευλογιάς, βλέπε “Reflections on Immunity, Vaccinations and Smallpox,” στο www.philipincao.com
5. Ronne, T. “Measles Virus Infection without Rash in Childhood is Related to Disease in Adult Life.” The Lancet. (1985): 1-5.
6. Odent, M.R., Culpin, E.E., Kimmel, T. “Pertussis Vaccination and Asthma: Is There a Link?” The Journal of the American Medical Association 272 (1994): 588.
7. Cookson, W.O.C.M., and Moffatt, M.F. “Asthma: An Epidemic in the Absence of Infection?” Science 275 (1997): 41-42.
8. Martinez, F.D. Role of viral infections in the inception of asthma and allergies during childhood: could they be protective? Thorax 1994; 49: 1189-91.
9. Rook, G.A.W., Zumla, A. “Gulf War Syndrome: Is It Due to a Systemic Shift in Cytokine Balance Towards a Th2 Profile?” The Lancet 349 (1997): 1831-1833.
10. Althouse B.M., Scarpino S.V. “Asymptomatic transmission and the resurgence of Bordetella pertussis.” BMC Med 2015 June 24; 13 (1): 146.
11. McKeown, T. The Modern Rise of Population. New York: Academic Press, 1976.
12. McKeown, T. The Role Of Medicine: Dream, Mirage, or Nemesis? New Jersey: Princeton University Press 1979.
13. Sagan, L.A. The Health of Nations. New York: Basic Books, Inc., 1987.
14. Miller N.Z., Goldman Gs. “Infant mortality rates regressed against number of vaccine doses routinely given: is there a biochemical or synergistic toxicity?” Hum Exp Toxicol 2011; 30 (9): 1420-28.
15. Robin, Eugene, M.D. “Some Hidden Dimensions of the Risk/Benefit Value of Vaccine” from the First International Public Conference on Vaccination. Alexandria, Virginia September 1997.
16. Shoenfeld, Y. and Agmon-Levin, N. (2011). “ASIA” – autoimmune / inflammatory syndrome induced by adjuvants. J Autoimmun, 36 (1): 4–8.
17. Shoenfeld, Agmon-Levin, and Tomljenovic, editors, Vaccines and Autoimmunity. Hoboken: WileyBlackwell, 2015.
