Οι ευδιάκριτες αντιδράσεις στα εμβόλια που χρησιμοποιούνται σήμερα, είναι σαφώς διαφορετικές από αυτές του κλασσικού εμβολιασμού για την ευλογιά, στον οποίο η ομοιοπαθητική αντίδραση ήταν να παρέχεται το βότανο Θούγια ή υδράργυρος [Imhaüser 2000, 155f]. Είναι αξιοσημείωτο, ότι η προσοχή αναφορικά με τις επιπτώσεις, έχει πλέον μετακινηθεί στις αλλεργικές και αυτοανοσολογικές διαταραχές και βλάβες στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Η προσέγγιση που αναπτύχθηκε από τον H.HVogel [1996, 74-80] αναφορικά με τις αλλεργικές αντιδράσεις και τις διαταραχές υπερευαισθησίας, μπορεί να βοηθήσει στην επεξήγηση αυτής της δράσης των εμβολιασμών. Ξεκινά από την μεσεγχυματική μήτρα, η οποία έχει αποδειχθεί ότι είναι καίριας σημασίας για την εμβρυϊκή διαφοροποίηση των οργάνων: η εξωκυτταρική μήτρα αποτελεί το σημείο έναρξης για τη μορφογένεση του οργανισμού [Hinrichsen 990, 19f]. Η πορεία της επιγενετικής μορφοποίησης του κυτταρικού πυρήνα κατά τη διαφοροποίηση των κυττάρων, ίσως συνδέεται με το περιβάλλον του κυττάρου, τη μήτρα και τις ενέργειες τους στο κύτταρο. Αυτός ο διαφανής και ρευστός οργανισμός συνδυάζει όλα τα σωματικώς διαφοροποιημένα όργανα σε μία ενότητα για το υπόλοιπο της ζωής [Φόγκελ 1996, 74]. Ο RudolfSteiner και η ItaWegman [1977, 77] έχουν ήδη μιλήσει για τη σημασία της «αλληλεπίδρασης των οργάνων» και έχουν αναφέρει τον «οργανισμό πυριτικού οξέος» που εισχωρεί σε ολόκληρο τον οργανισμό και τον ενώνει. Είναι όντως η περίπτωση όπου η μεσεγχυματική μήτρα περιέχει μια σχετικά μεγάλη ποσότητα πυριτικού οξέος και αναφορικά με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανταποκρίνεται από πολλές απόψεις σε ένα κολλοειδές διάλυμα πυριτικού οξέος.
Ο RudolfSteiner και η ItaWegman [1977, 76] συσχετίζουν αυτό το πυριτικό οξύ, το οποίο οργανώνεται σε ένα ζωντανό τρόπο από τον οργανισμό, με δύο βασικές διεργασίες:
- Τον εσωτερικό περιορισμό ανάπτυξης σύμφωνα με τη μορφογένεση
- Τον διαχωρισμό του οργανισμού από τις «καθαρές ενέργειες της φύσης» έτσι ώστε «ο τελευταίος να μην πρέπει να διαιωνίζει τις ενέργειες της φύσης αλλά να αναπτύσσει τις δικές του».
Επίσης δίνουν έμφαση στη σημασία και τη δυναμική αυτών των διεργασιών κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας (εμπειρικά, όσο πιο νέος είναι ο ανθρώπινος οργανισμός περιέχει σχετικά πιο πολύ πυριτικό οξύ).
Σωματικά, είναι πολύ σημαντικό οι φυσικές ουσίες να διασπώνται προτού εισχωρήσουν στη σφαίρα της μήτρας. Εάν συμβεί οποιαδήποτε διαταραχή στο προστατευτικό επιθήλιο φράγμα (όπως για παράδειγμα στο παιδικό άσθμα με το βρογχικό βλεννογόνο], μπορούν να εισχωρήσουν στη μήτρα ξένες ουσίες και να προκαλέσουν μια «απορρυθμισμένη» φλεγμονώδη πεπτική διεργασία, η οποία με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει στη βλάβη ή την καταστροφή της οργανικής δομής που προκύπτει από το μεσέγχυμα (cf.~ Chap. 6).
Με τη χορήγηση προληπτικών εμβολιασμών παρεντερικά, εμφυτεύεται στη σφαίρα της μήτρας σκοπίμως ένα ξένο σώμα, το οποίο παρακάμπτει τα φράγματα και τις μη-συγκεκριμένες πεπτικές και ανοσοποιητικές διεργασίες. Αυτός ο ερεθισμός ενισχύεται περισσότερο με τη χρήση υδροξειδίου του αργιλίου, διευκολύνοντας μια τεράστια, αλλεργιογόνα ανοσοποιητική αντίδραση (Chap. 3.5.3). Είναι γνωστό ότι τα αντιγόνα του ελικοβακτηρίου του πυλωρού και του βακτηρίου του κοκκύτη αποτελούν τα «πιο δυνατά γνωστά ανοσοενισχυτικά για την εισαγωγή σύνθεσης αντισωμάτων IgE» [Wahn και λοιποί 1994]. Οι τοπικές αντιδράσεις στα εμβόλια, συμπεριλαμβανομένης της σοβαρής κλινικής εικόνας της μακροφαγικής μυοπεριτονιίτιδας, πυροδοτούνται κυρίως από τα ανοσοενισχυτικά των εμβολίων. «Αλλά εάν μεμονωμένα κομμάτια αντίληψης εισχωρήσουν «άπεπτα» σε βάθος, λειτουργούν ως ανοργάνωτα αναπτυξιακά ερεθίσματα στον οργανισμό του παιδιού την περίοδο που τελείται διαφοροποίηση [Vogel 1996, 74].
«Από αυτήν την οπτική γωνιά, οι εμβολιασμοί αντιπροσωπεύουν κρυμμένα αισθητήρια ερεθίσματα, τα οποία δεν εισχωρούν στη συναίσθηση και τα οποία είναι ισοδύναμα με την αισθητήρια αντίληψη» [Meinecke 1999, 70]. Μπορούμε να συμφωνήσουμε με την δήλωση του C. Meinecke από την άποψη ότι οι εμβολιασμοί παρακάμπτουν τα αισθητήρια όργανα και τα φράγματα του οργανισμού και αντιπροσωπεύουν μια διαταραγμένη αντιληπτική διεργασία. Ο συσχετισμός με την γένεση αλλεργικών ασθενειών είναι συνεπώς προφανής. Έχοντας αυτό υπόψη, η δήλωση του RudolfSteiner αναφορικά με την προέλευση των καρκινωμάτων είναι ιδιαίτερα συγκλονιστική: «Μπορεί να έγκειται στο γεγονός ότι οι δυναμικές, οι δυνάμεις που είναι ενεργές σε ένα αισθητήριο όργανο – οι οποίες πρέπει να είναι ενεργές ως ένα ορισμένο σημείο έτσι ώστε να μπορεί το αισθητήριο όργανο να αναπτύσσεται – είναι ενεργές σε λάθος μέρος… Τότε υπάρχει η τάση το αισθητήριο όργανο να αναπτύσσεται σε λάθος μέρος. Και αυτό εκδηλώνεται σαν καρκίνωμα, σαν καρκίνος (επισημαίνεται από τους μελετητές). Και μόνο εάν έχεις επίγνωση του ανθρώπινου οργανισμού, θα μπορέσεις να καταλάβεις ότι στο καρκίνωμα έχεις την τάση να σχηματίζεις αισθητήρια όργανα που έχουν εκτοπιστεί σε όλα τα συστήματα» [Steiner 1982, 179].
Το παραπάνω δηλώνει ξεκάθαρα το βασικό πρόβλημα που σχετίζεται με τον παρεντερικό προληπτικό εμβολιασμό, ιδίως στο πρώτο έτος ζωής: επιφέρει στον οργανισμό μια αντιληπτική διεργασία στο λάθος μέρος (άμεση πρόσβαση απ’ έξω στο μεσέγχυμα) και συχνά στη λάθος χρονική περίοδο (αναφορικά με την αντιληπτική ικανότητα του συγκεκριμένου ανοσοποιητικού συστήματος). Ο οργανισμός θα πρέπει να αντιδρά στον εμβολιασμό με το να «αναπτύσσει ένα αισθητήριο όργανο στο λάθος μέρος». Ο Meinecke [1999] το περιγράφει ορθώς, σαν να υπονομεύει τη διάταξη του οργανισμού, την κανονική του αισθητηριακή και σκόπιμη δραστηριότητα (!), και σαν να «συμβάλλει στην αποδυνάμωση του». Μια τέτοια οπτική γωνία επιτρέπει επίσης την καλύτερη κατανόηση των πιθανών παρενεργειών των εμβολίων και των θεραπειών τους.
Μετάφραση © Γεράσιμος Κατραμάδος
©2024 ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣΟΦΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
