Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Ανθρωποσοφία

Η σχέση μεταξύ των βακτηρίων του εντέρου και της ανθρώπινης υγείας είναι γνωστή. Ωστόσο, το πώς διαφέρουν οι βακτηριακές κοινότητες στα διάφορα μέρη των μήλων και αν επηρεάζονται από τη μέθοδο καλλιέργειας, δεν έχει μελετηθεί επαρκώς. Αυτό είναι σημαντικό όχι μόνο για τα ίδια τα φυτά, αλλά και για τον μικροβιακό αποικισμό στον άνθρωπο. Μια μελέτη των Wassermann κ.ά. (2019) συνέκρινε το μικροβίωμα μήλων βιοδυναμικής και συμβατικής καλλιέργειας [1]. Αποδείχθηκε ότι, αν και ο αριθμός των βακτηρίων δεν επηρεάστηκε από τη μέθοδο καλλιέργειας, η ποικιλομορφία και η ομοιομορφία στην κατανομή των βακτηρίων ήταν πολύ αυξημένες στα βιοδυναμικά καλλιεργούμενα μήλα και περιείχαν λιγότερους παθογόνους οργανισμούς.

Τα βακτήρια διαδραματίζουν ουσιαστικό ρόλο στην υγεία του ανθρώπου και των φυτών. Η μικροβιακή ποικιλομορφία των λαχανικών, των φρούτων και των αρωματικών φυτών και η αλληλεπίδρασή τους με το περιβάλλον είναι ακόμη ελάχιστα μελετημένη. Για παράδειγμα, η ποικιλομορφία καθορίζεται, μεταξύ άλλων, από τον γονότυπο του φυτού, ποικίλλει μεταξύ υπόγειων και υπέργειων δομών και επηρεάζεται σημαντικά από την ποιότητα του εδάφους. Τα μήλα είναι ένα από τα πιο ευρέως καταναλισκόμενα φρούτα στον κόσμο. Μελέτες δείχνουν ότι η κατανάλωση μήλων μπορεί να αλλάξει τη σύνθεση της εντερικής βακτηριακής χλωρίδας στον άνθρωπο, οδηγώντας σε οφέλη για την υγεία. Ωστόσο, λίγα είναι ακόμη γνωστά για το πώς ακριβώς αποικίζουν το έντερο οι βακτηριακές κοινότητες από τα μήλα. Ένα ερευνητικό ερώτημα της μελέτης των Wassermann κ.ά. (2019) ήταν σε ποιο βαθμό το μικροβίωμα των μήλων επηρεάζεται από τη μέθοδο καλλιέργειας, βιοδυναμική έναντι συμβατικής, και αν η ποσότητα και η σύνθεση των βακτηρίων διαφέρει στους διάφορους ιστούς των φρούτων [1]. 

Διεξαγωγή της μελέτης

Για τη μελέτη χρησιμοποιήθηκε η ποικιλία μήλου «Arlet». Τα βιοδυναμικά (Demeter) και τα συμβατικά παραγόμενα μήλα καλλιεργήθηκαν στη Στυρία (Αυστρία). Σε αντίθεση με τα μήλα Demeter, τα συμβατικά μήλα αντιμετωπίστηκαν ως εξής μετά τη συγκομιδή: αποθηκεύτηκαν σε ελεγχόμενη ατμόσφαιρα για σύντομο χρονικό διάστημα αμέσως μετά τη συγκομιδή, πλύθηκαν και συσκευάστηκαν σε μεμβράνη PE προς πώληση. Στο εργαστήριο, οι ερευνητές επιθεώρησαν οπτικά όλα τα μήλα ως προς το σχήμα, το μέγεθος, το χρώμα, την ποιότητα, τη σφριγηλότητα και τη φρεσκάδα. Επέλεξαν τέσσερα μήλα από κάθε τύπο καλλιέργειας και εξήγαγαν μικροοργανισμούς από το στέλεχος, το άκρο του στελέχους, το άκρο του κάλυκα, τη φλούδα, τον πολτό του καρπού και τους σπόρους. Ομογενοποίησαν τα αντίστοιχα δείγματα ξεχωριστά. Στη συνέχεια ανέλυσαν το DNA των δειγμάτων, συνέκριναν τα αποτελέσματα με βάσεις δεδομένων και μέτρησαν τόσο τον αριθμό των γονιδιακών αντιγράφων ανά γραμμάριο όσο και τη μικροβιακή ποικιλομορφία και για τα δύο συστήματα καλλιέργειας, εξετάζοντας το πρότυπο αποικισμού των βακτηρίων χρησιμοποιώντας φθορίζοντα in situ υβριδισμό.

Αποτελέσματα

Συνολικά, η ποσότητα των βακτηρίων δεν διέφερε σημαντικά μεταξύ βιοδυναμικών και συμβατικών μήλων (4,85 x 107 έναντι 4,67 x 107 αντιγράφων γονιδίων rRNA ανά γραμμάριο). Ωστόσο, διέφερε έντονα και ως επί το πλείστον σημαντικά μεταξύ των ιστών που αναλύθηκαν. Το στέλεχος και ο σπόρος είχαν την υψηλότερη βακτηριακή αφθονία (περίπου 1,54 x 108 και 1,26 x 108 αντίγραφα γονιδίων ανά γραμμάριο αντίστοιχα), ενώ η φλούδα είχε τη χαμηλότερη (4,49 x 104). Όσον αφορά την ποικιλομορφία, αποδείχθηκε ότι τα μήλα Demeter είχαν σημαντικά πιο ποικιλόμορφη μικροβιακή χλωρίδα από τα συμβατικά μήλα. Η διαφορά ήταν ακόμη μεγαλύτερη όταν συγκρίναμε τους διαφορετικούς ιστούς των μήλων των δύο μεθόδων καλλιέργειας. Με εξαίρεση το άκρο του κάλυκα, όλα τα μέρη (βλαστός, άκρο βλαστού, φλούδα, πολτός καρπού, σπόροι) παρουσίασαν σημαντικά υψηλότερη ποικιλότητα στα μήλα Demeter. Ήταν μάλιστα υψηλότερη στον πολτό φρούτων και τη φλούδα.

Συμπέρασμα

Είναι ενδιαφέρον να σημειωθούν οι διαφορές στον μικροβιακό αποικισμό, τόσο όσον αφορά την ποσότητα όσο και την ποικιλότητα, στους διάφορους ιστούς των μήλων. Αυτό είναι απολύτως λογικό. Μεγάλη ποσότητα βακτηρίων βρέθηκε στα δείγματα των σπόρων, των στελεχών και των άκρων των στελεχών, ενώ η φλούδα και ο πολτός φρούτων ήταν λιγότερο αποικισμένα σε πυκνότητα. Ωστόσο, τα δύο τελευταία είχαν την υψηλότερη ποικιλομορφία. Οι διαφορές αυτές σχετίζονται με τις διαφορετικές λειτουργίες των διαφόρων ιστών. Η φλούδα και ο πολτός των καρπών προστατεύουν τους σπόρους και επιτρέπουν την ανάπτυξή τους. Η ποικιλομορφία είναι υψηλή σε αυτές τις περιοχές. Στους ίδιους τους σπόρους, από την άλλη πλευρά, η ποσότητα των βακτηρίων είναι υψηλή, η οποία με τη σειρά της είναι σημαντική για την αναπαραγωγή. Η μορφή της καλλιέργειας έχει επίσης επίδραση εδώ: αν υπάρχει πλούσιος μικροβιόκοσμος στις περιοχές των σπόρων του φυτού, το φυτό είναι σε θέση να αναπτυχθεί υγιώς.

Ένα φρεσκοκομμένο μήλο φιλοξενεί περίπου 100 εκατομμύρια αντίγραφα βακτηριακών γονιδίων. Ωστόσο, δεν είναι τόσο η ποσότητα όσο η ποικιλομορφία των μικροοργανισμών που είναι καθοριστική για την επίδραση στην υγεία. Εάν τα φυτά αναπτύσσονται σε υγιές έδαφος που καλλιεργείται χωρίς χημικά λιπάσματα, μπορεί να αναπτυχθεί μια πλούσια ποικιλία βακτηρίων όχι μόνο στο έδαφος αλλά και στα φυτά. Αυτό αποδεικνύεται από τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης. Περαιτέρω μελέτες έχουν δείξει ότι τα βακτήρια που σχετίζονται με τα φρούτα και τα λαχανικά μπορούν να ανιχνευθούν στο ανθρώπινο έντερο [2]. Εάν η ποικιλομορφία είναι υψηλή, τα παθογόνα βακτήρια καταστέλλονται. Οι ερευνητές υποψιάζονται επίσης μια σχέση μεταξύ των βακτηρίων που βρίσκονται στα μήλα Demeter και του χαμηλότερου κινδύνου αλλεργίας στα μήλα. Τα βακτήρια έχουν δομές που, παρόμοιες με τις πολυφαινόλες του μήλου, μπορούν να ελαχιστοποιήσουν τις αλλεργικές αντιδράσεις. Αντίθετα, τα συμβατικά μήλα είχαν πιθανά παθογόνα. Αυτές οι συσχετίσεις υπογραμμίζουν πόσο σημαντικός είναι ο άξονας εδάφους-φυτών-εντερικού μικροβιώματος [1]. Αν το εξετάσουμε περαιτέρω, γίνεται σαφές από το πλαίσιο ότι η υγεία μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν όλα τα μέρη, από το έδαφος μέχρι το πιάτο, είναι υγιή. Πρόκειται επομένως για τη μία και μοναδική υγεία για τον άνθρωπο και τον πλανήτη.

Βιβλιογραφία

[1] Wassermann B, Müller H, Berg G (2019): «Ένα μήλο την ημέρα: Ποια βακτήρια τρώμε με βιολογικά και συμβατικά μήλα;» Front. Microbiol. 10:1629.doi: 10.3389/fmicb.2019.01629

[2] Wicaksono WA, Cernava T, Wassermann B, Abdelfattah A, Soto-Giron MJ, Toledo GV, Virtanen SM, Knip M, Hyöty H, Berg G (2023): «The edible plant microbiome: evidence for the occurrence of fruit and vegetable bacteria in the human gut» Gut Microbes, 15:2, 2258565.

Σύνταξη άρθρου: Jasmin Peschke και Lea Sprügel

©2025 ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣΟΦΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι Markus Sommer και Georg Soldner μίλησαν για το ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα. Πριν από σαράντα χρόνια, όταν ήταν και οι δύο φοιτητές, ο τομέας αυτός της έρευνας ήταν ακόμη σχετικά απλοϊκός. Σήμερα, ανακαλύπτονται συνεχώς νέοι υποδοχείς και το ανοσοποιητικό σύστημα αποκαλύπτεται ως ένα δίκτυο αμοιβαίας αντίληψης. Ταυτόχρονα, η ανθρωποσοφική γνώση του ανθρώπου καθιστά κατανοητά τα αίτια των αυτοάνοσων ασθενειών.

Ο Markus Sommer περιέγραψε έναν τριπλό καταμερισμό εργασίας των ανοσοποιητικών κυττάρων που εμφανίζονται ως λευκά αιμοσφαίρια στο αίμα και βρίσκονται στους ιστούς του οργανισμού. Πρώτον, υπάρχουν τα μακροφάγα, που σημαίνει "μεγάλοι φαγάδες", τα οποία καταπίνουν "εισβολείς"-κύτταρα με ένζυμα που μπορούν να παράγουν θερμότητα και να απελευθερώνουν ρίζες οξυγόνου προκειμένου να κάψουν οτιδήποτε θα έθετε σε κίνδυνο τον οργανισμό. Στη συνέχεια, υπάρχουν δενδριτικά κύτταρα με λεπτές προεξοχές που αντιλαμβάνονται ξένες ουσίες, για παράδειγμα στις βλεννογόνες μεμβράνες της στοματικής κοιλότητας, και προσφέρουν σε άλλα κύτταρα αυτές τις ξένες ουσίες για να απορροφηθούν πρώτα και στη συνέχεια να υποστούν επεξεργασία, για την αντίληψη. Τα κύτταρα αυτά μπορούν να πυροδοτήσουν και να ενισχύσουν τις ανοσολογικές αντιδράσεις -ένα δενδριτικό κύτταρο μπορεί να ενεργοποιήσει έως και 3.000 λεμφοκύτταρα- αλλά μπορούν επίσης να έχουν αντιφλεγμονώδη και συνεπώς ρυθμιστική δράση. Τέλος, υπάρχουν λεμφοκύτταρα που μορφολογικά έχουν μεγάλο πυρήνα, μεταξύ των οποίων τα κύτταρα μνήμης που μπορούν να επιβιώσουν για χρόνια. Τα "θειούχα" κύτταρα, που χαρακτηρίζονται από θερμότητα, τα διαμεσολαβητικά "υδραργυρικά" δενδριτικά κύτταρα και τα "αλατούχα" κύτταρα που παρουσιάζουν μια μακροχρόνια λειτουργία μνήμης "νευροαισθητήριας" μορφής, αποκαλύπτουν μια σαφή τριπλή δομή.

Το όργανο της μέσης περιοχής
Ο Georg Soldner πρόσθεσε ότι ο θύμος, ένα κεντρικό όργανο του ανοσοποιητικού συστήματος, βρίσκεται μεταξύ της καρδιάς και των πνευμόνων. Ο θύμος αναπτύσσεται και από τα τρία εμβρυϊκά βλαστικά στρώματα: το εμβρυϊκό εξώδερμα, το οποίο οριοθετεί το εξωτερικό και σχηματίζει το δέρμα και το νευρικό σύστημα- το ενδόδερμα, από το οποίο σχηματίζονται ο εντερικός βλεννογόνος και τα κεντρικά μεταβολικά όργανα όπως το ήπαρ και το πάγκρεας- και το μεσόδερμα, από το οποίο προκύπτουν, μεταξύ άλλων, το κυκλοφορικό σύστημα και ο σκελετός. Ο θύμος αντιπροσωπεύει έτσι ολόκληρο το άτομο. Αυτό τον διακρίνει από άλλα όργανα που σχηματίζονται από ένα ή από συνδυασμό δύο βλαστικών στρωμάτων.

Σύμφωνα με τον Soldner, μπορούμε να ρίξουμε μια ματιά στο "εσώτερο τμήμα της οργάνωσης του Εγώ" όταν εξετάζουμε το "σχολείο" μέσω του οποίου μεταναστεύουν τα Τ-κύτταρα στον φλοιό του θύμου. Εδώ, το γονικό γενετικό υλικό διαχωρίζεται έτσι ώστε τα Τ λεμφοκύτταρα (τα κύτταρα που "εκπαιδεύονται" στον θύμο) να μάθουν να σχηματίζουν όλο και πιο διαφοροποιημένα αισθητήρια όργανα, τους λεγόμενους υποδοχείς, προκειμένου να μπορούν να διακρίνουν μεταξύ των δικών τους και των ξένων πρωτεϊνών. Σύμφωνα με τις τρέχουσες εκτιμήσεις, θα μπορούσαν να διακριθούν δέκα τετράκις εκατομμύρια (10¹⁶) διαφορετικά χαρακτηριστικά επιφάνειας. Εδώ υπάρχει μια ουσία, ο "αυτοάνοσος ρυθμιστής", ο οποίος είναι σαν ένα ομώνυμο σώμα στον θύμο, στο οποίο σχηματίζονται όλες οι ανθρώπινες πρωτεΐνες, από την ινσουλίνη του παγκρέατος μέχρι τις πρωτεΐνες των μυών. Εάν ένα από τα Τ λεμφοκύτταρα που σχηματίζονται με τη διαδικασία που περιγράφηκε παραπάνω, αντιδράσει σε αυτή την εικόνα ολόκληρου του πρωτεϊνικού κόσμου του σώματος, το κύτταρο αυτό δεν επιτρέπεται να φύγει από τον θύμο και σκοτώνεται, προκειμένου να αποφευχθούν οι αυτοάνοσες αντιδράσεις. "Μόνο όταν τα λεμφοκύτταρα έχουν αποδείξει την ικανότητά τους να διακρίνουν μεταξύ των δικών τους και των ξένων ουσιών, εγκαταλείπουν τον θύμο στο φλοιώδες όριο και μεταναστεύουν στα περιφερικά λεμφικά όργανα". Ο Soldner περιέγραψε πώς ο θύμος αναπτύσσεται τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής, παράλληλα με το περπάτημα, την ομιλία και τη σκέψη και την ανάπτυξη της εντερικής χλωρίδας, και κορυφώνεται σε μέγεθος στην εφηβεία. Στη συνέχεια το όργανο αναδιπλώνεται και γύρω στην ηλικία των 40-50 ετών δεν μπορούμε πλέον να παράγουμε νέα Τ λεμφοκύτταρα. Ενδιαφέρον γεγονός: έτσι ζουν τα πρωτεύοντα θηλαστικά και οι άνθρωποι στη φύση, και υφίστανται χωρίς κάποια πολιτιστική βοήθεια.

Παλαιότερα πίστευαν ότι ο θύμος δεν έπαιζε πλέον ρόλο στους ενήλικες, αλλά νέες μελέτες σε ασθενείς στους οποίους αφαιρέθηκε ο θύμος κατά τη διάρκεια καρδιοχειρουργικής επέμβασης δείχνουν ότι το ποσοστό θνησιμότητας αυτών των ασθενών τριπλασιάζεται μετά από πέντε χρόνια και τα αυτοάνοσα νοσήματα αυξάνονται κατά 50%. Ο θύμος, είπε ο Soldner, ανήκει στη γενεσιουργό πλευρά του Εγώ, τη νυχτερινή του πλευρά, και παίζει ρόλο και στην ενήλικη ζωή. Σε 110 ή 120 χρόνια, αυτό το κεντρικό όργανο της οργάνωσης του Εγώ εξαντλείται πλήρως, οπότε ο φλοιός του θύμου είναι κάτι σαν ρολόι για τη μέγιστη διάρκεια ζωής.

Ο Markus Sommer πρόσθεσε ότι το φάρμακο κορτιζόνη επιταχύνει τη διαδικασία γήρανσης του θύμου, όπως και η μακροχρόνια αύξηση των συγκεντρώσεων κορτιζόλης, η οποία μπορεί να συμβεί, για παράδειγμα, σε περίπτωση παρατεταμένου στρες ή κατάθλιψης ή με φαρμακευτική αγωγή. Οι σεξουαλικές ορμόνες αυξάνουν επίσης τη διάσπαση του θύμου, γεγονός που θέτει υπό αμφισβήτηση την ευρέως διαδεδομένη τάση χορήγησής τους στη γηριατρική ιατρική.

Ο παλμός του σπλήνα
Στη συνέχεια ο Sommer στράφηκε στον σπλήνα, το δεύτερο όργανο του ανοσοποιητικού συστήματος, το οποίο φιλοξενεί το ένα τέταρτο όλων των ανοσολογικά ενεργών κυττάρων. Εδώ, το αίμα καθαρίζεται και ελέγχεται. Η έκταση και η καμπυλότητα, οι βασικές αρχιτεκτονικές μορφές, αποκαλύπτονται ως η βασική δομή του αγγειακού συστήματος του σπλήνα. Εδώ είναι το σημείο όπου τα δενδριτικά υδραργυρικά ανοσοκύτταρα συναντούν τα Τ κύτταρα και ανακαλύπτουν "τι συμβαίνει στον οργανισμό". Ο σπλήνας παράγει επίσης Β λεμφοκύτταρα, τα οποία μεταναστεύουν στο εντερικό τοίχωμα για να προστατεύσουν τον οργανισμό από την πολύ άμεση επαφή μεταξύ τροφής, βακτηρίων και εντερικού τοιχώματος, παράγοντας προστατευτικές ουσίες γνωστές ως ανοσοσφαιρίνες (IgA), οι οποίες επενδύουν το εντερικό τοίχωμα. Με τη δυσανεξία στη γλουτένη (κοιλιοκάκη), αυτός ο φραγμός και η λειτουργία του σπλήνα αποδυναμώνονται.

Θεραπευτικά, ήταν συχνά σημαντικό να ενισχυθεί η δραστηριότητα του σπλήνα. Το όργανο αυτό συνδέεται με τον εγκέφαλο μέσω του πνευμονογαστρικού νεύρου, το οποίο έχει ιδιαίτερη σχέση με την περιοχή του εγκεφάλου που εμπλέκεται στην επεξεργασία του στρες. Γι' αυτό, είπε ο Sommer, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, όπως έχουν δείξει πειράματα, ο σπλήνας μεταβάλλεται κάτω από παρατεταμένο στρες. Μια ερευνητική ομάδα με επικεφαλής τον Johannes Weinzirl έδειξε ότι ο σπλήνας αλλάζει μέγεθος ανάλογα με την πρόσληψη τροφής και εμφανίζει ανεξάρτητα έναν παλμό κάθε λεπτό - ένας ρυθμός που στη συνέχεια χάνεται κατά τη διάρκεια της ασθένειας. Ο RudolfSteiner είχε επισημάνει τη ρυθμιστική λειτουργία του σπλήνα και οι παρατηρήσεις αυτές παρέχουν πτυχές αυτής της λειτουργίας.

Στη συνέχεια ο Georg Soldner παρουσίασε δύο ανθρωποσοφικά φάρμακα που έχουν θεμελιωδώς ευεργετική επίδραση στο ανοσοποιητικό σύστημα. Το πρώτο, Thymus (D7) / Mercurius (D14), όχι μόνο ενίσχυσε το ανοσοποιητικό σύστημα αλλά βοήθησε επίσης στον περιορισμό της φλεγμονής. Το δεύτερο, το Lien compositum, αναπτύχθηκε από τον Heinz Hartmut Vogel, συνιδρυτή της Wala. Περιείχε ισχυροποιημένα παρασκευάσματα οργάνων του σπλήνα, των νεφρών και του συνδετικού ιστού. Ο Soldner το έδωσε σε παιδιά που έπασχαν από καρκίνο και των οποίων το ανοσοποιητικό σύστημα είχε αποδυναμωθεί σοβαρά από τη χημειοθεραπεία. Αυτό μείωσε την ευαισθησία στις λοιμώξεις. Το Lien compositum θα μπορούσε επίσης να βοηθήσει εάν το ανοσοποιητικό σύστημα έχει αποδυναμωθεί από τον εμβολιασμό. Σε παιδιά και ενήλικες ευαίσθητους σε λοιμώξεις, "μπορεί να επιτευχθεί δραματική βελτίωση της ανοσίας σε ορισμένες περιπτώσεις", σύμφωνα με τον Soldner.

Το φαινόμενο της σκλήρυνσης κατά πλάκας
Ο Markus Sommer μίλησε στη συνέχεια για την αυτοάνοση ασθένεια σκλήρυνση κατά πλάκας. Η φλεγμονή και η σκλήρυνση των νεύρων αλληλοεξαρτώνται, με τους ασθενείς να υποφέρουν αρχικά από φλεγμονώδεις κρίσεις -την ευνοϊκότερη μορφή της νόσου όσον αφορά την πρόγνωση- ενώ συχνά καθώς η νόσος εξελίσσεται, αναπτύσσεται μια σταδιακή σκληρυντική παραλλαγή. Αυτοί οι δύο πόλοι στην πορεία της νόσου -ένας με φλεγμονώδη έμφαση και ένας με σκληρυντική- υπάρχουν σε αρκετά αυτοάνοσα νοσήματα.

Στη συνέχεια, ο Sommer παρουσίασε μελέτες σχετικά με τη γεωγραφική κατανομή της σκλήρυνσης κατά πλάκας και επεσήμανε ότι ο Rudolf Steiner είχε ζητήσει την ανάπτυξη μιας "γεωγραφικής ιατρικής". Αυτό δείχνει ότι οι κάτοικοι των πολύ βόρειων και νότιων γεωγραφικών πλατών προσβάλλονται πολύ περισσότερο από σκλήρυνση κατά πλάκας από ό,τι οι άνθρωποι στην περιοχή του ισημερινού, όπου η νόσος είναι σχεδόν άγνωστη. Αυτό που μετράει περισσότερο είναι το πού μεγάλωσε ένα άτομο τα πρώτα 14 χρόνια της ζωής του. Ο ήλιος πρέπει, επομένως, να παίζει κάποιο ρόλο εδώ. Προέκυψε επίσης ότι τα άτομα με σκλήρυνση κατά πλάκας έπαιζαν λιγότερο σε εξωτερικούς χώρους στην παιδική ηλικία.

Ο Sommer εξήγησε ότι η συχνή χρήση αντηλιακών συνέβαλε σε μεγαλύτερη πιθανότητα εμφάνισης ΣΚΠ. Ανέφερε μια μελέτη σύμφωνα με την οποία ο κίνδυνος εμφάνισης ΣΚΠ για τα παιδιά κατά τη δεύτερη επταετία μειώνεται κατά 70 % εάν εκτίθενται στον ήλιο για τουλάχιστον 2-3 ώρες τα Σαββατοκύριακα και κατά τη διάρκεια των διακοπών. "Αν ένα φάρμακο μπορούσε να το κάνει αυτό, όλοι θα έπρεπε να το παίρνουν!" Σύμφωνα με μια μελέτη, είναι ιδιαίτερα σημαντικό να βρισκόμαστε σε εξωτερικούς χώρους το χειμώνα, παρόλο που η χαμηλή ηλιοφάνεια σημαίνει ότι η UV-B που απαιτείται για την παραγωγή βιταμίνης D δεν φτάνει πλέον στο έδαφος. Αυτό υποδηλώνει ότι, δεδομένης της αποδεδειγμένης επίδρασης του ηλιακού φωτός, παίζουν ρόλο περισσότερα από αυτή τη βιταμίνη.

Προειδοποίησε ότι υπάρχουν ασθένειες για τις οποίες η έκθεση στον ήλιο δεν είναι τόσο ευεργετική, όπως για παράδειγμα ο ερυθηματώδης λύκος. Ο RudolfSteiner έδωσε σε έναν ασθενή με σκλήρυνση κατά πλάκας έναν διαλογισμό για το πρωί, το μεσημέρι και το βράδυ. Αυτό έδειξε ότι η ευεργετική για την υγεία επίδραση του ήλιου αφορά επίσης το εσωτερικό φως. Ο πρωινός διαλογισμός τελειώνει με τον οραματισμό ότι περιβάλλεται από έναν λαμπερό πορτοκαλί, θερμαντικό ουρανό. Πολλοί ασθενείς περιέγραψαν επίσης αισθήματα αποσύνδεσης, αποξένωσης και απόσυρσης από τον κόσμο. Σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να βοηθήσει ο μεσημεριανός διαλογισμός του RudolfSteiner:

Η σοφία του Θεού φέρνει τάξη στον κόσμο.

Φέρνει τάξη και σε μένα.

Θέλω να ζήσω μέσα σε αυτήν.

Η αγάπη του Θεού φέρνει ζεστασιά στον κόσμο.

Φέρνει επίσης ζεστασιά στην καρδιά μου.

Θέλω να αναπνέω μέσα της.

Η δύναμη του Θεού μεταφέρει τον κόσμο.

Κουβαλάει και το σώμα μου.

Θέλω να σκέφτομαι με αυτήν.

Η σχέση μας με τον κόσμο αλλάζει όταν βυθιζόμαστε σε αυτές τις γραμμές. Και για το βράδυ:

Θα σκοτεινιάσει.

Η ψυχή μου μπαίνει στο σκοτάδι.

Θα λάμψει μέσα στο σκοτάδι.

Θα λάμψει γιατί η σοφία, η δύναμη

και η καλοσύνη της Θεότητας είναι μέσα της.

Σοφία, δύναμη και καλοσύνη

αναπτύσσονται στο σκοτάδι.

Μέσα από αυτά, η ψυχή μου θέλει

να ακτινοβολήσει ξανά, γεμάτη ζωή,

μέσα από το κεφάλι, την καρδιά και τα άκρα.

Σε αυτόν τον διαλογισμό, βιώνουμε ότι με την ψυχή, που βγαίνει τη νύχτα, μεταφέρουμε τις φωτεινές ιδιότητες κάτω στο σώμα με το οποίο επανασυνδεόμαστε, αφήνοντάς τες να γίνουν αποτελεσματικές με τις πράξεις μας στον κόσμο. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει μια νέα σχέση με το σώμα μας, το οποίο απειλεί να γίνει ξένο σε αυτοάνοσες ασθένειες.

Η πεθερά πρέπει να μείνει εκτός
Τέλος, ο Georg Soldner περιέγραψε τη συγκεκριμένη περίπτωση ενός ασθενούς που αντιμετώπισε μαζί με έναν γιατρό από την Ταϊβάν. Μια 48χρονη δασκάλα με συμπτώματα υπερθυρεοειδισμού υπέφερε από τρόμο στα χέρια, αίσθημα παλμών, εφίδρωση, διογκωμένα μάτια και διαταραχές ύπνου. Τα αντισώματα στο αίμα έδειξαν ότι το ανοσοποιητικό της σύστημα αντιδρούσε στον ιστό του θυρεοειδούς, επιτιθέμενο σε αυτόν και απελευθερώνοντας περίσσεια θυρεοειδικών ορμονών. Η λεπτή, δραστήρια ασθενής συνειδητοποίησε το μέγεθος της εξάντλησής της μόνο κατά τη διάρκεια της θεραπείας. Όπως πολλοί ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα, ήταν ισχυρή στο επίπεδο του Εγώ, ένα υπεύθυνο άτομο με παρουσία στο επίπεδο της ημέρας. Βιογραφικά, παρουσίαζε επίσης ένα μοτίβο που, σύμφωνα με την εμπειρία και των δύο ομιλητών, συναντάται σε πολλούς ασθενείς με αυτοάνοσα νοσήματα του θυρεοειδούς -τα πιο κοινά αυτοάνοσα νοσήματα παγκοσμίως. Μετά από μια ευτυχισμένη πρώτη επταετία, βίωσε μια περίοδο κατά την οποία ξεριζώθηκε επανειλημμένα λόγω μετακόμισης (λόγω της καριέρας του πατέρα της). Μαθαίνουμε ότι εμφάνισε ψωρίαση σε ηλικία δέκα ετών στο τέλος της περιόδου του Ρουβίκωνα, μια χρόνια φλεγμονώδη νόσο που σήμερα συνδέουμε επίσης με τα αυτοάνοσα νοσήματα. Στη συνέχεια ανέφερε εμπειρίες μεταξύ των ηλικιών 10 και 17 ετών που συναντώνται με παρόμοια μορφή σε πολλές πάσχουσες γυναίκες ασθενείς. "Ναι, ήταν δύσκολα τα πράγματα με τους γονείς μου. Για τη μητέρα μου, οι επιδόσεις μου ήταν πιο σημαντικές από τη συναισθηματική σχέση και τη στοργή. Ο πατέρας μου είχε λίγο χρόνο και επίσης περίμενε από μένα να αποδώσω και είχα την αίσθηση ότι δεν μπορούσα να ανταποκριθώ σε αυτές τις προσδοκίες". Παράλληλα, υπήρξε μια εμπειρία που θύμιζε σοκ: μετά από μια ακόμη μετακόμιση, αποχωρίστηκε τους φίλους της και απομονώθηκε κοινωνικά. Δεν μπορούσε να μοιραστεί τη θλίψη της.

Στη συνέχεια έγινε μια επιτυχημένη, φιλόδοξη γυναίκα, δασκάλα και επιχειρηματίας. Μαζί με τον σύζυγό της, είχαν υλική επιτυχία. Έχτισαν ένα σπίτι των ονείρων τους, όπως το αποκαλεί η ίδια, για τον εαυτό τους. Αλλά υπήρχαν και οι πεθεροί. Βρίσκονταν στην Ασία και η πεθερά περίμενε να μετακομίσει στο σπίτι της νύφης όταν αυτό θα τελείωνε. Ως αποτέλεσμα, η ολοκλήρωση των δωματίων για την πεθερά καθυστέρησε για επτά χρόνια. Η ασθενής είναι τώρα 48 ετών. Η πεθερά της ασκεί πίεση πάνω της. Ο σύζυγός της λέει τελικά: "Ή θα συμφωνήσεις ή θα σε χωρίσω". Η γυναίκα βρίσκεται σε απόγνωση. Πηγαίνει σε έναν ανθρωποσοφικό γιατρό και αρχικά θεραπεύεται με επιτυχία με κολχικό, ένα σκεύασμα οργάνων σε υψηλή δραστικότητα, και μια εφαρμογή με λάδι τύρφης για να την ενδυναμώσει. Σε μια διαδικτυακή συνάντηση εποπτείας στην οποία συμμετέχουν δυτικοί γιατροί, γίνεται σαφές ότι η πραγματική λύση για την ασθενή αυτή είναι να μην μετακομίσει η πεθερά της. Πολιτισμικά, αυτό φαίνεται αρχικά αδιανόητο, αλλά για τον θεράποντα συνάδελφο, η σύσταση αυτή αποκτά βαρύτητα. Για την ασθενή, η μετακόμιση της πεθεράς της θα ισοδυναμούσε με εγκατάλειψη της αυτονομίας της, επειδή η πεθερά της είναι πολύ κυρίαρχη και θα μετέτρεπε αυτό το ονειρεμένο σπίτι στο αντίθετό του. Μετά από μια συμβουλευτική συνεδρία, η ασθενής καταφέρνει να μιλήσει στον σύζυγό της με τέτοιο τρόπο ώστε να την καταλάβει. Τώρα, μπορούν να πουν ανοιχτά στους πεθερούς ότι δεν θέλουν να μετακομίσουν και έτσι επικρατούν. Και στη συνέχεια, με την θεραπευτική ευρυθμία, τη βιογραφική εργασία και αυτά τα λίγα φάρμακα, η νόσος του Graves θεραπεύτηκε, όπως επιβεβαιώθηκε από τις εργαστηριακές εξετάσεις.

Όπως πολλές χρόνιες φλεγμονώδεις ασθένειες, έτσι και τα αυτοάνοσα νοσήματα είναι μια διαδικασία δύο σταδίων. Η προδιάθεση σχετίζεται με τη διαμορφωτική δυναμική των ιδιοσυγκρασιακών στοιχείων: την αναγεννητική "νυχτερινή πλευρά" τους και τη συνειδητοποιητική, εκφυλιστική "ημερήσια πλευρά" τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα αν έχουμε αποδυνάμωση των ηλιακών δυνάμεων στο αιθερικό στην πρώιμη παιδική ηλικία, το αστρικό σώμα τόσο στην αναγεννητική όσο και στην εκφυλιστική του πλευρά δεν μπορεί να ενσωματωθεί καλά στη δεύτερη επταετία και η ζεστή, θετική υποστήριξη στην οικογενειακή δομή λείπει ή χάνεται λόγω εισβολών που μοιάζουν με σοκ.

Γιατί οι γυναίκες προσβάλλονται τέσσερις φορές συχνότερα από τους άνδρες; Τα αυτοάνοσα νοσήματα προκύπτουν από επιθετικότητα που κατευθύνεται προς τα μέσα - επιθετικότητα εναντίον του ίδιου μας του σώματος, το οποίο γίνεται ξένο. Τι συμβαίνει με την ανδρική επιθετικότητα; Το 95% όλων των φυλακισμένων παγκοσμίως είναι άνδρες και οι περισσότερες ένοπλες συγκρούσεις προκαλούνται από άνδρες, όπως βιώνουμε σήμερα σε πολλά μέρη του κόσμου. Οι γυναίκες έχουν μεγαλύτερη τάση να ρυθμίζουν το επιθετικό δυναμικό τους από το κεφάλι και να το αποσύρουν προς τα μέσα. Η περιοχή του θυρεοειδούς συνδέεται λειτουργικά άμεσα με την αναπνοή, την εμψύχωση του σώματος και, από την άλλη πλευρά, ένα υψηλό επίπεδο κοινωνικής ευαισθησίας ζει σε αυτή την περιοχή του οργάνου.

Η μελέτη του περιστατικού δείχνει πώς είναι δυνατόν να ξεπεραστεί αυτή η μονομέρεια. Μια θεραπευτική κοινότητα είναι συχνά σημαντική για τη θεραπεία ασθενών με αυτοάνοσα νοσήματα. Με αυτόν τον τρόπο, οι εικαστικές θεραπείες μπορούν να βοηθήσουν στην επίλυση των προδιαθέσεων της παιδικής ηλικίας. Η φαρμακευτική θεραπεία, η διατροφή, η κίνηση, η θεραπευτική ευρυθμία, η νοσηλευτική φροντίδα, η ανθρωποσοφική ψυχοθεραπεία και η βιογραφική συμβουλευτική, αποτελούν σημαντικά στοιχεία για την παροχή ενός θεραπευτικού περιβλήματος μέσα στο οποίο ο εαυτός μπορεί να ωριμάσει και το σώμα να ξαναγίνει οικείο.

©2024 ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣΟΦΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η κόπωση που σχετίζεται με τον καρκίνο (CRF - Cancer-related fatigue) είναι μια οδυνηρή, επίμονη αίσθηση σωματικής, συναισθηματικής ή/και γνωστικής κόπωσης ή εξάντλησης που σχετίζεται με τον καρκίνο ή τη θεραπεία του καρκίνου, η οποία δεν είναι ανάλογη με την πρόσφατη δραστηριότητα ή θεραπεία και δεν μπορεί να εξισορροπηθεί με τον ύπνο και τις πρόσθετες περιόδους ανάπαυσης. Η CRF προκαλείται από πολλαπλούς παράγοντες και τα συμπτώματα μπορεί να γίνουν χρόνια εάν παραμείνουν χωρίς θεραπεία.

Μια πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη σε ασθενείς με μη μεταστατικό καρκίνο του μαστού με CRF συνέκρινε τις μακροπρόθεσμες επιδράσεις της ανθρωποσοφικής θεραπείας, που περιελάμβανε εκπαίδευση ύπνου, ψυχική αγωγή, θεραπευτική ευρυθμία και θεραπεία ζωγραφικής (πολυτροπική θεραπεία), με την αερόβια προπόνηση - τη συνήθως συνιστώμενη τυπική θεραπεία - καθώς και τις επιδράσεις ενός συνδυασμού πολυτροπικής θεραπείας και αερόβιας προπόνησης. Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι η ανθρωποσοφική θεραπεία CRF, τόσο χωρίς όσο και με αερόβια προπόνηση, ήταν σταθερά ανώτερη από τη συνήθη θεραπεία.

Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε εξετάσεις παρακολούθησης επί τέσσερα χρόνια. Η τριμερής, μερικώς τυχαιοποιημένη, ελεγχόμενη μελέτη, πληροί τις προϋποθέσεις της ολοκληρωμένης ιατρικής σε υψηλότερο επίπεδο και διεξήχθη με επιστημονική ακρίβεια.

Πηγή: Medical Section - Goetheanum

©2024 ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣΟΦΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Εισαγωγή
Σε αυτή τη συνέντευξη, η Dr. Nasha Winters, συν-συγγραφέας του βιβλίου "Mistletoe and the Emerging Future of Integrative Oncology", εξετάζει μερικά από τα οφέλη αυτού του αρχαίου βοτάνου στον σύγχρονο κόσμο της ογκολογίας. Η Winters είναι η ίδια επιζώσα από καρκίνο, οπότε το θέμα αυτό το γνωρίζει πολύ καλά. "Έχω κλείσει 30 χρόνια μετά από μια θανατική καταδίκη, μια διάγνωση καρκίνου σε τελικό στάδιο", λέει, "και ακόμα και σήμερα συναντώ τόση αντίσταση σε όσα έχω μάθει για τον εαυτό μου και για χιλιάδες, αν όχι δεκάδες χιλιάδες, άλλους ασθενείς άμεσα, καθώς και πολύ περισσότερους, έμμεσα, μέσω της εκπαίδευσης των γιατρών τους... Η τρελή μου διαμάχη είναι ότι εστιάζω περισσότερο στον ανθρώπινο οργανισμό και στην υγεία αυτού του πεδίου έναντι της κατάστασης, της ασθένειας ή της «ετικέτας» που σκεπάζει αυτό το άτομο".

Το γκι έχει ιστορία 100 ετών στην ογκολογία!
Το γκι, ένα ημιπαρασιτικό φυτό που φυτρώνει στα κλαδιά των δέντρων σε όλο τον κόσμο, χρησιμοποιείται ως φυτικό φάρμακο εδώ και χιλιάδες χρόνια για παθήσεις όπως η επιληψία, οι διαταραχές της σπλήνας, ο πόνος και οι ρευματικές παθήσεις. Λίγο περισσότερο από 100 χρόνια πριν, το 1917, ο Ρούντολφ Στάινερ, ένας φιλόσοφος με απίστευτα οξεία παρατηρητικότητα, παρατήρησε ότι το γκι μοιάζει πολύ με το σχήμα που αναπτύσσει συνήθως ένας όγκος και υποστήριξε ότι μπορεί να έχει αντικαρκινικές ιδιότητες. Πολλές βιταλιστικές ιατρικές πρακτικές, όπως η Αγιουρβέδα, η κινεζική ιατρική, η φυσιοπαθητική και η ομοιοπαθητική, για παράδειγμα, χρησιμοποιούν το δόγμα των υπογραφών, κάτι που ενθάρρυνε και ο Στάινερ.
"Για παράδειγμα, αν κοιτάξουμε ένα καρύδι θα δούμε ότι μοιάζει με τον εγκέφαλό μας και αμέσως σκεφτόμαστε αν αυτός ο καρπός είναι καλός για τον εγκέφαλο. Και σίγουρα, βρίσκουμε κάποια σημασία στο πώς επηρεάζει τον εγκέφαλο. Ή σε άλλη περίπτωση βότανα όπως η Πουλμονάρια (Pulmonaria ή lungwort). Όταν το κοιτάζετε, μοιάζει με πνεύμονα και μάθαμε ότι αυτό το φυτικό φάρμακο είναι πολύ χρήσιμο για τις παθήσεις των πνευμόνων",αναφέρει η Winters.
Μια γιατρός από την Ολλανδία, ονόματι Ίτα Βέγκμαν, εφάρμοσε την παρατήρηση του Στάινερ για το γκι για να δει πώς θα επηρέαζε έναν ασθενή με καρκίνο, και το φυτό από τότε απολαμβάνει πάνω από 100 χρόνια σταθερής εφαρμογής στην ογκολογία, τόσο αυτόνομα όσο και ως επικουρική υποστήριξη.
"Είναι αρκετά ενδιαφέρον... ο Στάινερ κατάλαβε ότι πρέπει να συγκομίζονται διαφορετικά συστατικά του φυτού - τα μούρα που ανθίζουν το χειμώνα, κάτι που είναι πολύ αντίθετο από τη πορεία της φύσης, και τα φύλλα που αναπτύσσονται το καλοκαίρι... και αναπτύσσονται προς τα μέσα.
Έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα συμπεριφορά σε σύγκριση με άλλα φυτά, και αυτή ήταν μια παρατήρηση για το πώς λειτουργεί και ο καρκίνος. Πηγαίνει ενάντια στο ρυθμό. Αναπτύσσεται έξω από το συγχρονισμό και τη συνοχή του οργανισμού. Αυτό είναι κάτι που αναγνώρισε, και έτσι, συνέλεξε το φυτό και πτυχές του φυτού σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, το ανακάτεψε και στη συνέχεια πήρε ένα συγκεκριμένο εκχύλισμα από αυτό. Σημείωσε επίσης ότι έπρεπε να χορηγείται σε ενέσιμη μορφή, (γιατί πρέπει να θυμάστε ότι πριν από 100 χρόνια δεν γνωρίζαμε τις λεκτίνες, δεν γνωρίζαμε τις βισκοτοξίνες), με κάποιο τρόπο κατάλαβε ότι έπρεπε να γίνει ένεση για να έχουμε το αντικαρκινικό όφελος.
Θα μπορούσατε να πάρετε ολόκληρο το βάμμα. Θα μπορούσατε να το πάρετε με άλλους τρόπους και σε άλλες μορφές, (και πράγματι έχει πολλές φαρμακευτικές επιδράσεις), αλλά δεν θα έχει τις αντικαρκινικές επιδράσεις. Ο λόγος είναι ότι, όπως μάθαμε - ή τουλάχιστον υποψιαζόμαστε, γιατί ακόμα μαθαίνουμε - αυτές οι λεκτίνες και άλλες ουσίες διασπώνται στο γαστρεντερικό μας σύστημα και δεν εισέρχονται στην κυκλοφορία του αίματος, δεν έχουν πρόσβαση στο ανοσοποιητικό σύστημα με τον τρόπο που πρέπει...".

Το γκι μπορεί να χρησιμοποιηθεί συμπληρωματικά για όλους τους τύπους καρκίνου.
Σύμφωνα με την Winters, το γκι πιθανώς να είναι χρήσιμο ως συμπληρωματική θεραπεία για όλους τους καρκίνους. Η ίδια, μαζί με αρκετούς άλλους γιατρούς, εκπαιδεύει γιατρούς στο πώς να χρησιμοποιούν το γκι εδώ και αρκετά χρόνια. "Ένας από τους γιατρούς μας χρησιμοποιεί το γκι εδώ και 45 χρόνια στο ιατρείο του και αυτό που έχουμε δει κλινικά, και αυτό που υποδεικνύει η έρευνα, είναι ότι αυτή η θεραπεία, πάντα αφορούσε τη χρήση της σε συνδυασμό με άλλες θεραπείες. Αντιδρά πολύ καλά μαζί με άλλες θεραπείες. Ποτέ δεν αναπτύχθηκε για να είναι μια αυτόνομη θεραπεία, αν και πιστέψτε με, έχουμε δει αποτελέσματα και σε αυτή την εκδοχή. Ουσιαστικά δεν έχει καμία αντένδειξη με καμία από τις συνήθεις θεραπείες. Έτσι, μπορούμε κυριολεκτικά να το εγχύσουμε σε έναν ασθενή το πρωί πριν από μια χειρουργική επέμβαση ή να ξεκινήσει αυτή τη θεραπεία την ίδια ημέρα που θα ξεκινήσει έναν γύρο χημειοθεραπείας ή ακτινοβολίας. Παρακάμπτει τις αποτοξινωτικές οδούς της πρώτης φάσης του ήπατος, οπότε δεν αλληλεπιδρά, δεν παρεμβαίνει, δεν επιταχύνει ή δεν επιβραδύνει τις διαδικασίες αποτοξίνωσης που θα μπορούσαν διαφορετικά να προκαλέσουν κάποια ανεπιθύμητα συμβάντα ή να αλλάξουν το επιθυμητό αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης φαρμακευτικής αγωγής, φυτικής παρέμβασης ή διατροφικής παρέμβασης". 

Το γκι είναι ένα βασικό συμπλήρωμα της θεραπείας του καρκίνου
Στην πραγματικότητα, το γκι έχει αποδειχθεί ότι ενισχύει άλλες μεθόδους παρέμβασης. Ακόμη και οι πιο τοξικές θεραπείες φαίνεται να λειτουργούν καλύτερα και με λιγότερες ανεπιθύμητες ενέργειες όταν συνδυάζονται με γκι. "Αυτό θα πρέπει να αξιοποιείται, κατά την προσωπική μου γνώμη, από κάθε ασθενή που περνάει από μια τυπική προσέγγιση φροντίδας για να ενισχύσει την εμπειρία του με τη θεραπεία", λέει η ίδια. "Υπάρχουν πολλά πράγματα με τα οποία πρέπει να είμαστε κάπως προσεκτικοί ... αλλά το γκι, με βάση την εμπειρία μου και την εμπειρία συναδέλφων μου, είναι ίσως η λιγότερο επιβλαβής ουσία και θεραπεία με τις λιγότερες αντενδείξεις, την οποία είχα ποτέ το προνόμιο να χρησιμοποιήσω. Είναι εξαιρετικό και σπάνιο να βρεις κάτι που είναι τόσο εφαρμόσιμο σε μαζικό επίπεδο ... Όπως είπα, έχει πάνω από 100 χρόνια συνεχούς χρήσης και έχει πάνω από 250 πολύ καλές τυχαιοποιημένες μελέτες ... Μόλις ολοκληρώθηκε μια κλινική δοκιμή Φάσης 1 στο John's Hopkins στις Ηνωμένες Πολιτείες ως ενδοφλέβια εφαρμογή για συμπαγείς όγκους και ετοιμάζεται να περάσει σε κλινική δοκιμή Φάσης 2. Είναι η πιο μελετημένη θεραπεία ολοκληρωμένης ογκολογίας στον κόσμο και χρησιμοποιείται σε ποσοστό πάνω από 60% έως 80% όλων των ασθενών με καρκίνο στην Ευρώπη. Σε μέρη της Νότιας και Κεντρικής Αμερικής, σε όλη τη Νοτιοανατολική Ασία και την Ινδία, σε διάφορα μέρη της Ευρώπης, αυτό είναι απλώς μέρος του ιατρικού τους συστήματος... Απλά στις Ηνωμένες Πολιτείες έχουμε μια μικρή αντίσταση στην ενσωμάτωσή του στο συμβατικό ιατρικό μας σύστημα ... 
Ως φυσιοπαθητικός ιατρός που ασκεί ολοκληρωμένη ογκολογία εδώ και αρκετό καιρό, με δασκάλους, μέντορες, συναδέλφους από όλο τον κόσμο, μερικές από τις πιο ισχυρές αντικαρκινικές θεραπείες που έχω δει και που είναι ευεργετικές ακόμη και για το σύνηθες μοντέλο θεραπείας (ουσίες όπως η αρτεσουνάτη, η κουρκουμίνη, η κερσετίνη, το εκχύλισμα πράσινου τσαγιού, όλα αυτά σε ενδοφλέβιες μορφές) έχουν αφαιρεθεί από τη φαρέτρα μας και δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες. 
Οι συνάδελφοί μου καταφέρνουν να βρίσκουν λύσεις για να έχουν πρόσβαση σε αυτά τα πολύ σημαντικά φάρμακα; Φυσικά και βρίσκουν, αλλά πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί. Αλλά και πάλι, μπορείτε να πάτε βόρεια ή νότια των συνόρων και δεν θα έχετε κανένα πρόβλημα πρόσβασης σε αυτές τις θεραπείες. Ή μπορείτε να πάτε στην Ευρώπη - και αυτό κάνω τα τελευταία δύο χρόνια.
Δεν έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε εύκολη και νόμιμη πρόσβαση σε αυτά τα φάρμακα, οπότε πρέπει να στέλνουμε τους ασθενείς μας στο εξωτερικό για να έχουν πραγματικά καλή φροντίδα για τον καρκίνο.” 

Το γκι ρυθμίζει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος
Το ανοσοποιητικό σύστημα και η μεταβολική λειτουργία είναι και τα δύο αναπόσπαστα μέρη της αντιμετώπισης του καρκίνου, και το γκι λειτουργεί και στα δύο. Είναι σημαντικό να αναγνωρίσετε, ωστόσο, ότι δεν είναι κάτι το μαγικό. Αν ακολουθείτε μια τυπική αμερικανική διατροφή και έχετε μεταβολική δυσλειτουργία, το γκι δεν θα είναι τόσο αποτελεσματικό όσο για κάποιον που τρώει επίσης μια υγιεινή διατροφή ολικής αλέσεως και υποστηρίζει την υγεία του με άλλους τρόπους.
Με βάση αυτό, το γκι είναι ένας ανοσοτροποποιητής. Οι ανοσοθεραπείες αυτή τη στιγμή αποτελούν τη σύγχρονη τάση, με την πλειονότητα των ερευνητικών κονδυλίων να διοχετεύεται σε αυτές. Ωστόσο, το ποσοστό αποτελεσματικότητας αυτών των θεραπειών είναι λιγότερο από 20%. Με άλλα λόγια, δεν αποτελούν θεραπεία. "Πολλοί έχουν ακούσει την ιστορία με το μελάνωμα του Τζίμι Κάρτερ που είχε κάνει μετάσταση στον εγκέφαλό του. Πήρε το ανοσοποιητικό φάρμακο Keytruda. Πρόκειται για έναν αναστολέα σημείων ελέγχου. Τα πιο συνηθισμένα φάρμακα για τα οποία θα ακούσετε είναι κάποια όπως το Opdivo, το Keytruda, οι αναστολείς PD-1, PDL1, αυτοί είναι αναστολείς σημείων ελέγχου, ή οι αναστολείς CTLA-4, επίσης ένας τύπος αναστολέα σημείων ελέγχου.
Αυτά είναι φάρμακα που κατά κάποιο τρόπο εμποδίζουν το ανοσοποιητικό σύστημα από το να λειτουργεί ανεξέλεγκτα σε μία θεραπεία καρκίνου. Τώρα αυτό φαίνεται μια πολύ καλή ιδέα - εκτός αν έχετε υποκείμενη μεταβολική δυσλειτουργία, σωστά; Και στη συνέχεια, αν έχετε μια υποκείμενη αυτοάνοση πάθηση, είναι πιθανό να μην έχετε μια τόσο θετική ανταπόκριση σε αυτά τα φάρμακα.
Αυτό που αγαπώ στο γκι είναι ότι έρχεται και ρυθμίζει αυτή τη τραμπάλα. Δεν ακυρώνει τα φρένα, δεν επιτρέπει να χαθεί ο έλεγχος και δεν το καταστέλλει. Είναι ... ένα είδος προσαρμογής κατά κάποιο τρόπο. Έτσι, συμπεριφέρεται λίγο σαν ένα έξυπνο φάρμακο, δεδομένου ότι μπορεί κατά κάποιο τρόπο να προσαρμοστεί στο άτομο. Δεν είναι πρωτόκολλο, είναι μια διαδικασία που καθοδηγείται από τον ασθενή, δεδομένου ότι εξετάζουμε το φύλο του ατόμου, εξετάζουμε τον τύπο του όγκου, το στάδιο του όγκου, τη γενική κατάσταση του ασθενούς και στη συνέχεια εξετάζουμε το πιο κατάλληλο δέντρο-ξενιστή. Οι πιο συνηθισμένοι ξενιστές είναι το πεύκο, το έλατο και η μηλιά. Το γκι [από αυτά τα δέντρα] τείνει να έχει την υψηλότερη περιεκτικότητα σε λεκτίνες που έχουν το μεγαλύτερο αντικαρκινικό ενδιαφέρον.
Στη συνέχεια εξετάζουμε τη συχνότητα χορήγησης και αν πρόκειται να το κάνουμε υποδόρια, ενδοφλέβια, ενδοαυλικά, ενδοπεριτοναϊκά κ.λπ. ανάλογα με το πού ζείτε στον κόσμο και πώς θα το συνδυάσουμε με άλλες θεραπείες. Έτσι, βασίζεται απόλυτα στο άτομο και στην ανταπόκριση του ατόμου. 
Θέλουμε ο ασθενής να έχει μια μικρή τοπική αντίδραση εάν το κάνει ενέσιμα. Θέλουμε να παρουσιάσει μια μικρή ερυθρότητα, ερεθισμό και φαγούρα και ίσως μια ευαισθησία. Θέλουμε να αυξήσει λίγο τη θερμοκρασία του σώματος... Το θέμα είναι ότι θέλουμε να δημιουργήσουμε αυτή την απελευθέρωση κυτταροκινών σε πολύ χαμηλό επίπεδο. Ενώ όταν χορηγούμε ένα ανοσοποιητικό φάρμακο όπως το Keytruda, δημιουργεί μια απελευθέρωση κυτταροκινών σε εκρηκτικό επίπεδο που μπορεί μερικές φορές να αποβεί μοιραία για τους ασθενείς".

Άλλοι μηχανισμοί δράσης και συνέργειες
Παρόμοια με τα φάρμακα, το γκι έχει επίσης συστημική δράση. Δεν στοχεύει σε μια συγκεκριμένη θέση υποδοχέα. Αντ' αυτού, πρόκειται για μια συστημική προσέγγιση με επίκεντρο το περιβάλλον. Στους μηχανισμούς δράσης του, εμπλέκεται με τα Β-κύτταρα, τα Τ-κύτταρα, τα ΝΚ κύτταρα (φονικά κύτταρα).
Βασικά θα ηρεμήσει εκείνα που δρουν με υπερβάλλοντα ζήλο, για να αποτρέψει μια υπερβολική ανοσολογική αντίδραση, και θα ενεργοποιήσει εκείνα που βρίσκονται σε αδράνεια ή υπολειτουργούν. Το γκι μειώνει επίσης τη φλεγμονή, μειώνοντας τα επίπεδα της C-αντιδρώσας πρωτεΐνης, της ιντερλευκίνης-6, της ομοκυστεΐνης, των ηπατικών ενζύμων και άλλα. Μειώνει επίσης τον αγγειακό ενδοθηλιακό αυξητικό παράγοντα (VEGF), ο οποίος μπορεί να είναι σημαντικός για ορισμένους καρκίνους, και μειώνει το σάκχαρο και την ινσουλίνη στο αίμα. Η Winters υποψιάζεται επίσης ότι το γκι μπορεί να ρυθμίζει τόσο το σύστημα ενδορφινών όσο και το σύστημα ενδοκανναβινοειδών, οπότε παράλληλα γίνεται και ρύθμιση του στρες. "Έτσι, χτυπάει όλα αυτά που αποκαλούμε "The Terrain 10", από το προηγούμενο βιβλίο μου, "The Metabolic Approach to Cancer". Βρίσκω ότι το γκι τείνει να χτυπά κάθε ένα από αυτά ... συμπεριλαμβανομένης της επιγενετικής έκφρασης... του καθαρισμού του DNA.
Το χρησιμοποιούμε για ανθρώπους που έχουν υποστεί ακτινοβολία. Θα το χρησιμοποιήσουμε ως σταθεροποιητή του DNA. Θα το χρησιμοποιήσουμε εάν οι άνθρωποι έχουν λάβει μια αγωγή με Cipro [και άλλες φθοριοκινολόνες] για να βοηθήσουμε στον καθαρισμό του μεταβολικού χάους, της βλάβης του DNA που προκαλούν. Γνωρίζουμε ότι έχει κάποια επίδραση στην ινσουλίνη και τον IGF-1.
Στο βιβλίο μας, έχουμε εκατοντάδες αναφορές σε όλους τους διαφορετικούς μηχανισμούς δράσης. Ο συνάδελφός μου, ο Δρ Paul Faust, έχει γράψει ένα υπέροχο κεφάλαιο για την άμεση επίδρασή του στο ανοσοποιητικό σύστημα και όλες τις διαστάσεις του. Αυτό και μόνο το κεφάλαιο θα βοηθήσει πάρα πολλούς ανθρώπους γιατί αυτή η θεραπευτική υποστήριξη είναι τόσο χρήσιμη για τον καρκινοπαθή, για την πρόληψη του καρκίνου, για την εξυγίανση μετά τη θεραπεία του καρκίνου ...
Όσον αφορά τη συνέργεια, όταν συνδυάζεται το γκι με την υπερθερμία, όπως κάνουν τόσοι πολλοί συνάδελφοί μου στην Ευρώπη τα τελευταία 50 χρόνια, βλέπουμε εξαιρετικά αποτελέσματα. Είχα ασθενείς που πήγαιναν στην Ευρώπη με καρκίνο σε 4 σταδίου, μεταστατική νόσο παντού, που έπαιρναν ενδοφλέβια γκι μαζί με τοπική, περιφερειακή και ολόσωμη υπερθερμία υψηλής θερμότητας, οι οποίοι είδαν πλήρη ύφεση του καρκίνου τους σε πολλές περιπτώσεις, ή τουλάχιστον, κατάφεραν να τον κάνουν ξανά διαχειρίσιμο, και ακόμη πιο ενδιαφέρον, αυξάνοντας ξανά την ανταπόκριση σε άλλες θεραπείες".

 Περισσότερες πληροφορίες
Τα καλά νέα είναι ότι αυξάνεται ο αριθμός των γιατρών που εκπαιδεύονται σε αυτή τη θεραπεία, και η ίδια η θεραπεία κοστίζει μόνο μεταξύ 200 και 300 ευρώ το μήνα, οπότε είναι εξαιρετικά προσιτή, ενώ είναι επίσης εξαιρετικά αποτελεσματική. Νομίζω ότι θα ήταν πέρα από παράλογο να μην ενσωματώνεται σε οποιαδήποτε θεραπεία για τον καρκίνο. Και πάλι, για τον καρκίνο, η από του στόματος λήψη συμπληρωμάτων είναι αναποτελεσματική, καθώς οι λεκτίνες που είναι υπεύθυνες για τα αντικαρκινικά αποτελέσματα διασπώνται στο γαστρεντερικό σας σύστημα και επομένως δεν μπορούν να εισέλθουν στην κυκλοφορία του αίματος. Η Ένωση Ιατρών για την Ανθρωποσοφική Ιατρική (PAAM) είναι χορηγός των εκπαιδεύσεων της Winters για το γκι. 

Η συνέντευξη δόθηκε στον Dr Joseph Mercola

Το άρθρο αυτό δεν παρέχει ιατρικές συμβουλές ούτε συνταγογραφεί τη χρήση οποιασδήποτε τεχνικής ή φαρμάκου ή συμπληρώματος διατροφής ως μορφή θεραπείας για σωματικά, συναισθηματικά, νοητικά ή ιατρικά προβλήματα χωρίς τη συμβουλή του γιατρού σας, είτε άμεσα είτε έμμεσα. Η πρόθεση του άρθρου είναι μόνο να προσφέρει πληροφορίες γενικής φύσης. Σε περίπτωση που χρησιμοποιήσετε οποιαδήποτε από τις πληροφορίες αυτού του άρθου για τον εαυτό σας, η ιστοσελίδα και ο ιδιοκτήτης της δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη για τις ενέργειές σας.

©2024 ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣΟΦΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι ευδιάκριτες αντιδράσεις στα εμβόλια που χρησιμοποιούνται σήμερα, είναι σαφώς διαφορετικές από αυτές του κλασσικού εμβολιασμού για την ευλογιά, στον οποίο η ομοιοπαθητική αντίδραση ήταν να παρέχεται το βότανο Θούγια ή υδράργυρος [Imhaüser 2000, 155f]. Είναι αξιοσημείωτο, ότι η προσοχή αναφορικά με τις επιπτώσεις, έχει πλέον μετακινηθεί στις αλλεργικές και αυτοανοσολογικές διαταραχές και βλάβες στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Η προσέγγιση που αναπτύχθηκε από τον H.HVogel [1996, 74-80] αναφορικά με τις αλλεργικές αντιδράσεις και τις διαταραχές υπερευαισθησίας, μπορεί να βοηθήσει στην επεξήγηση αυτής της δράσης των εμβολιασμών. Ξεκινά από την μεσεγχυματική μήτρα, η οποία έχει αποδειχθεί ότι είναι καίριας σημασίας για την εμβρυϊκή διαφοροποίηση των οργάνων: η εξωκυτταρική μήτρα αποτελεί το σημείο έναρξης για τη μορφογένεση του οργανισμού [Hinrichsen 990, 19f].  Η πορεία της επιγενετικής μορφοποίησης του κυτταρικού πυρήνα κατά τη διαφοροποίηση των κυττάρων, ίσως συνδέεται με το περιβάλλον του κυττάρου, τη μήτρα και τις ενέργειες τους στο κύτταρο. Αυτός ο διαφανής και ρευστός οργανισμός συνδυάζει όλα τα σωματικώς διαφοροποιημένα όργανα σε μία ενότητα για το υπόλοιπο της ζωής [Φόγκελ 1996, 74]. Ο RudolfSteiner και η ItaWegman [1977, 77] έχουν ήδη μιλήσει για τη σημασία της «αλληλεπίδρασης των οργάνων» και έχουν αναφέρει τον «οργανισμό πυριτικού οξέος» που εισχωρεί σε ολόκληρο τον οργανισμό και τον ενώνει. Είναι όντως η περίπτωση όπου η μεσεγχυματική μήτρα περιέχει μια σχετικά μεγάλη ποσότητα πυριτικού οξέος και αναφορικά με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ανταποκρίνεται από πολλές απόψεις σε ένα κολλοειδές διάλυμα πυριτικού οξέος.   

Ο RudolfSteiner και η ItaWegman [1977, 76] συσχετίζουν αυτό το πυριτικό οξύ, το οποίο οργανώνεται σε ένα ζωντανό τρόπο από τον οργανισμό, με δύο βασικές διεργασίες: 

• Τον εσωτερικό περιορισμό ανάπτυξης σύμφωνα με τη μορφογένεση
• Τον διαχωρισμό του οργανισμού από τις «καθαρές ενέργειες της φύσης» έτσι ώστε «ο τελευταίος να μην πρέπει να διαιωνίζει τις ενέργειες της φύσης αλλά να αναπτύσσει τις δικές του».

Επίσης δίνουν έμφαση στη σημασία και τη δυναμική αυτών των διεργασιών κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας (εμπειρικά, όσο πιο νέος είναι ο ανθρώπινος οργανισμός περιέχει σχετικά πιο πολύ πυριτικό οξύ).

Σωματικά, είναι πολύ σημαντικό οι φυσικές ουσίες να διασπώνται προτού εισχωρήσουν στη σφαίρα της μήτρας. Εάν συμβεί οποιαδήποτε διαταραχή στο προστατευτικό επιθήλιο φράγμα (όπως για παράδειγμα στο παιδικό άσθμα με το βρογχικό βλεννογόνο], μπορούν να εισχωρήσουν στη μήτρα ξένες ουσίες και να προκαλέσουν μια «απορρυθμισμένη» φλεγμονώδη πεπτική διεργασία, η οποία με τη σειρά της μπορεί να οδηγήσει στη βλάβη ή την καταστροφή της οργανικής δομής που προκύπτει από το μεσέγχυμα (cf.~ Chap. 6).

Με τη χορήγηση προληπτικών εμβολιασμών παρεντερικά, εμφυτεύεται στη σφαίρα της μήτρας  σκοπίμως ένα ξένο σώμα, το οποίο παρακάμπτει τα φράγματα και τις μη-συγκεκριμένες πεπτικές και ανοσοποιητικές διεργασίες. Αυτός ο ερεθισμός ενισχύεται περισσότερο με τη χρήση υδροξειδίου του αργιλίου, διευκολύνοντας μια τεράστια, αλλεργιογόνα ανοσοποιητική αντίδραση (Chap. 3.5.3). Είναι γνωστό ότι τα αντιγόνα του ελικοβακτηρίου του πυλωρού και του βακτηρίου του κοκκύτη αποτελούν τα «πιο δυνατά γνωστά ανοσοενισχυτικά για την εισαγωγή σύνθεσης αντισωμάτων IgE» [Wahn και λοιποί 1994]. Οι τοπικές αντιδράσεις στα εμβόλια, συμπεριλαμβανομένης της σοβαρής κλινικής εικόνας της μακροφαγικής μυοπεριτονιίτιδας, πυροδοτούνται κυρίως από τα ανοσοενισχυτικά των εμβολίων. «Αλλά εάν μεμονωμένα κομμάτια αντίληψης εισχωρήσουν «άπεπτα» σε βάθος, λειτουργούν ως ανοργάνωτα αναπτυξιακά ερεθίσματα στον οργανισμό του παιδιού την περίοδο που τελείται διαφοροποίηση [Vogel 1996, 74].

«Από αυτήν την οπτική γωνιά, οι εμβολιασμοί αντιπροσωπεύουν κρυμμένα αισθητήρια ερεθίσματα, τα οποία δεν εισχωρούν στη συναίσθηση και τα οποία είναι ισοδύναμα με την αισθητήρια αντίληψη» [Meinecke 1999, 70]. Μπορούμε να συμφωνήσουμε με την δήλωση του C. Meinecke από την άποψη ότι οι εμβολιασμοί παρακάμπτουν τα αισθητήρια όργανα και τα φράγματα του οργανισμού και αντιπροσωπεύουν μια διαταραγμένη αντιληπτική διεργασία. Ο συσχετισμός με την γένεση αλλεργικών ασθενειών είναι συνεπώς προφανής. Έχοντας αυτό υπόψη, η δήλωση του RudolfSteiner αναφορικά με την προέλευση των καρκινωμάτων είναι ιδιαίτερα συγκλονιστική: «Μπορεί να έγκειται στο γεγονός ότι οι δυναμικές, οι δυνάμεις που είναι ενεργές σε ένα αισθητήριο όργανο – οι οποίες πρέπει να είναι ενεργές ως ένα ορισμένο σημείο έτσι ώστε να μπορεί το αισθητήριο όργανο να αναπτύσσεται – είναι ενεργές σε λάθος μέρος… Τότε υπάρχει η τάση το αισθητήριο όργανο να αναπτύσσεται σε λάθος μέρος. Και αυτό εκδηλώνεται σαν καρκίνωμα, σαν καρκίνος (επισημαίνεται από τους μελετητές). Και μόνο εάν έχεις επίγνωση του ανθρώπινου οργανισμού, θα μπορέσεις να καταλάβεις ότι στο καρκίνωμα έχεις την τάση να σχηματίζεις αισθητήρια όργανα που έχουν εκτοπιστεί σε όλα τα συστήματα» [Steiner 1982, 179].

Το παραπάνω δηλώνει ξεκάθαρα το βασικό πρόβλημα που σχετίζεται με τον παρεντερικό προληπτικό εμβολιασμό, ιδίως στο πρώτο έτος ζωής: επιφέρει στον οργανισμό μια αντιληπτική διεργασία στο λάθος μέρος (άμεση πρόσβαση απ’ έξω στο μεσέγχυμα) και συχνά στη λάθος χρονική περίοδο (αναφορικά με την αντιληπτική ικανότητα του συγκεκριμένου ανοσοποιητικού συστήματος). Ο οργανισμός θα πρέπει να αντιδρά στον εμβολιασμό με το να «αναπτύσσει ένα αισθητήριο όργανο στο λάθος μέρος». Ο Meinecke [1999] το περιγράφει ορθώς, σαν να υπονομεύει τη διάταξη του οργανισμού, την κανονική του αισθητηριακή και σκόπιμη δραστηριότητα (!), και σαν να «συμβάλλει στην αποδυνάμωση του». Μια τέτοια οπτική γωνία επιτρέπει επίσης την καλύτερη κατανόηση των πιθανών παρενεργειών των εμβολίων και των θεραπειών τους.

Πηγή: Individual Paediatrics: Physical, Emotional and Spiritual Aspects of Diagnosis and Counseling -- Anthroposophic-homeopathic Therapy, Fourth Edition 4th Edition

Μετάφραση © Γεράσιμος Κατραμάδος

©2024 ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣΟΦΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Είναι αναπόφευκτο να αναγνωρίσουμε πως οτιδήποτε περιέχεται στον σπόρο συνδέεται με διαφορετικό τρόπο με τον άνθρωπο σε σχέση με ό,τι περιέχεται στη ρίζα. Αυτό που περιέχεται στη ρίζα ενός φυτού αντιστοιχεί κατά κάποιον τρόπο στον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα που ανήκει στον εγκέφαλο. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι η κατανάλωση αυτού που περιέχεται στις ρίζες των φυτών έχει μια συγκεκριμένη σχέση με τις διαδικασίες που λαμβάνουν χώρα στον εγκέφαλο και το νευρικό σύστημα. Έτσι, αν ένας άνθρωπος θέλει ο εγκέφαλός του και το νευρικό του σύστημα να επηρεάζονται -σε φυσικό επίπεδο- ως φυσικά όργανα για τη ζωή του πνεύματος, θα πρέπει να παίρνει μέσα του με την τροφή του τις δυνάμεις που βρίσκονται στις ρίζες των φυτών. Κατά κάποιον τρόπο λοιπόν, αφήνει αυτό που λαμβάνει από το φαγητό του να σκέφτεται μέσα του -να κάνει πνευματική εργασία γι’ αυτόν- ενώ, αν δεν έχει τόσο την τάση να τρώει ρίζες, ο εγκέφαλος και το νευρικό του σύστημα θα χρησιμοποιούνται κυρίως από την πνευματικότητά του. Θα διαπιστώσετε από αυτό ότι μια διατροφή πλούσια σε ρίζες προσδίδει στον άνθρωπο μια έλλειψη ανεξαρτησίας στην ψυχικό-πνευματική ζωή του, γιατί κάτι αντικειμενικό και εξωτερικό εργάζεται μέσα του - ο εγκέφαλός του και το νευρικό του σύστημα ανεξαρτητοποιούνται από αυτόν. Έτσι, όταν -σε ένα υψηλότερο επίπεδο- θέλει να είναι ο ίδιος που εργάζεται μέσα στον εαυτό του, πρέπει να κόψει τις ρίζες.
Αγαπητοί μου φίλοι, αυτό δεν είναι παρότρυνση για την υιοθέτηση μιας συγκεκριμένης δίαιτας, αλλά μόνο πληροφορίες σχετικά με τα δεδομένα της φύσης και σας προειδοποιώ θερμά να μην τα εκλάβετε όλα αυτά ως κανόνες που θα πρέπει να ακολουθήσετε. Δεν είναι όλοι τόσο προχωρημένοι ώστε να είναι σε θέση να λαμβάνουν τη δύναμη της σκέψης από κάτι εξωτερικό. Μπορεί εύκολα να συμβεί σε κάποιον, που δεν είναι ακόμη έτοιμος να στηριχτεί στη δική του ψυχική ζωή ώστε αυτή να του παράσχει τη δύναμη της σκέψης και του αισθήματος (και παρ’ όλα αυτά αποφεύγει να τρώει ρίζες), να πέσει σε ένα είδος νωθρότητας γιατί η ψυχή και το πνεύμα του δεν είναι ακόμη αρκετά δυνατά ώστε να αναπτύξουν δυνάμεις μέσα από τη δική του εσωτερική οντότητα, οι οποίες κανονικά αναπτύσσονται ανεξάρτητα από την ψυχή και το πνεύμα του. Έτσι έχουν τα πράγματα. Όλες οι δίαιτες είναι εντελώς προσωπικές και εξαρτώνται εντελώς από τον τρόπο και τις συνθήκες της ανάπτυξης του εν λόγω ατόμου.
Αυτό που ζει στα φύλλα των φυτών έχει μια αρκετά παρόμοια σχέση με τους πνεύμονες και όλα όσα ανήκουν σε αυτό το σύστημα. Εδώ μπορούμε να βρούμε μια ένδειξη του πώς μπορεί να δημιουργηθεί η ισορροπία, για παράδειγμα, σε ένα άτομο του οποίου το αναπνευστικό σύστημα χάρη κληρονομικών τάσεων ή κάποιας άλλης προδιάθεσης, είναι υπερβολικά δυνατό. Θα συμβουλεύαμε αυτό το άτομο να μην τρώει πολλές τροφές που προέρχονται από τα φύλλα των φυτών. Ένα άτομο που το αναπνευστικό του σύστημα χρειάζεται ενίσχυση θα έπρεπε να τρώει όσο πιο πολλά φύλλα μπορούσε. Αυτά τα πράγματα συνδέονται στενά με τις θεραπευτικές δυνάμεις που βρίσκονται στα βασίλεια της φύσης, αφού τα μέρη των φυτών που έχουν μια πολύ συγκεκριμένη σχέση με τα ανθρώπινα όργανα, περιέχουν θεραπευτικές δυνάμεις γι’ αυτές τις περιοχές του ανθρώπινου οργανισμού. Έτσι, οι ρίζες περιέχουν αξιοσημείωτες θεραπευτικές δυνάμεις για το νευρικό σύστημα και τα φύλλα για το σύστημα των πνευμόνων.
Τα άνθη των φυτών περιέχουν θεραπευτικές δυνάμεις για το σύστημα των νεφρών, για παράδειγμα, και οι σπόροι περιέχουν κατά κάποιον τρόπο θεραπευτικές δυνάμεις για την καρδιά, μόνο όμως για μια πάθηση κατά την οποία η καρδιά αντιστέκεται πολύ σθεναρά στην κυκλοφορία του αίματος. Αν η καρδιά παραδίνεται πολύ εύκολα στην κυκλοφορία, τότε πρέπει να στραφούμε στις δυνάμεις που βρίσκονται στους καρπούς, δηλαδή στον ώριμο σπόρο. Αυτές είναι μερικές από τις ενδείξεις που ακολουθούμε, όταν λαμβάνουμε υπόψη μας πως τη στιγμή που περνάμε από τον άνθρωπο στη φύση που τον περιβάλλει, όλα όσα παρουσιάζονται στις αισθήσεις μας στον κόσμο της φύσης είναι στην πραγματικότητα μόνο η επιφάνεια.

Σύνοψη

Ρίζες: Εγκέφαλος
Φύλλα: Πνεύμονες
Άνθη: Νεφρά
Σπόροι: Καρδιά
Καρποί: Κυκλοφορικό σύστημα

[Rudolf Steiner: Ο Κόσμος των Αισθήσεων - Απόσπασμα από: Διάλεξη 6 -Αννόβερο, 1η Ιανουαρίου 1912]
Πηγή: Λεξικό Πνευματικής Επιστήμης (εκδ. Etra)

©2024 ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΣΟΦΙΚΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Κάθε θεραπευτική προσέγγιση βασίζεται τόσο σε μεθόδους θεραπείας χωρίς φάρμακα όσο και σε συγκεκριμένα φαρμακευτικά προϊόντα. Με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο η ανθρωποσοφική ιατρική εμπλέκει πάντοτε τα διάφορα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης (σώμα, ζωή, ψυχή, πνεύμα) στις διαγνώσεις και τις θεραπείες, ο στόχος της ανθρωποσοφικής φαρμακευτικής είναι να μην θεωρεί τις φαρμακευτικές ουσίες ως νεκρή ύλη, αλλά και να δίνει προσοχή στις διαμορφωτικές διαδικασίες και τις δυνατότητές τους. Η προέλευση της λέξης ουσία (λατινικά substare: "στέκομαι κάτω από") υποδηλώνει ήδη ότι οι φυσικές πτυχές του φαινομένου αποτελούν μόνο ένα μέρος του συνόλου. Έτσι η οντότητα μιας ουσίας βρίσκεται "πάνω" από την ορατή της εκδήλωση, αλλά πρέπει να νοηθεί ως στενά συνδεδεμένη με την πρώτη.

Επομένως η ανθρωποσοφική φαρμακευτική υιοθετεί μια ευρύτερη, ολοκληρωμένη προσέγγιση. Βασίζεται στη τρέχουσα επιστημονική έρευνα και διδασκαλία (ακαδημαϊκή γνώση) αλλά στοχεύει να συμπληρώσει τη τελευταία με ανθρωποσοφικές επιγνώσεις.

Μια πρωτοποριακή διαπίστωση για αυτή τη βαθύτερη κατανόηση της ουσίας καθώς και μια πνευματικά διευρυμένη μελέτη των διεργασιών είναι ότι η ύλη και το πνεύμα είναι αμοιβαία εξαρτημένα: "Το να μάθουμε να αναγνωρίζουμε την ψυχο-πνευματική ποιότητα αυτού που εμφανίζεται εξωτερικά στη φύση ως υλικό, αυτό είναι το σημαντικό. ... Ωστόσο, είναι απαραίτητο: να μη διακρίνουμε πλέον στο μέλλον μεταξύ του υλικού και του πνευματικού με αφηρημένο τρόπο, αλλά να αναζητούμε μέσα στο υλικό το ίδιο το πνευματικό, ώστε να το περιγράφουμε ταυτόχρονα ως πνευματικό και να αναγνωρίζουμε μέσα στο πνευματικό τη μετάβαση στο υλικό, δηλαδή τον τρόπο με τον οποίο το πνευματικό υποκρύπτει την αποτελεσματικότητα του υλικού".
 

Φύση - Άνθρωπος - Φαρμακευτική

Η εξωτερική φύση παράγει ανόργανες ουσίες τόσο από το φυτικό όσο και από το ζωικό βασίλειο. Αυτό συμβαίνει ύστερα από σταθερές διαμορφωτικές διαδικασίες που περιλαμβάνουν τη ζωή, την ψυχή καθώς και πνευματικές επιρροές σε συγκεκριμένη μορφή. Οι φυσικές ουσίες που επεξεργάζονται σε φαρμακευτικά προϊόντα αποτελούν τέτοιες διαδικασίες που έχουν έρθει σε ηρεμία και φέρουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν τους ζωντανούς οργανισμούς. Κεντρικός στόχος της ανθρωποσοφικής φαρμακευτικής είναι να μεγιστοποιήσει αυτή την επίδραση και να τη φέρει σε κατάλληλη μορφή χορήγησης, διατηρώντας παράλληλα ένα υψηλό επίπεδο ποιότητας. Αυτός ο σαφής τρόπος σκέψης ακολουθήθηκε ήδη από τον διάσημο γιατρό και πολυμαθή Παράκελσο. Ο χαρακτηρισμός του Παράκελσου για τα φαρμακευτικά προϊόντα, πολλά από τα οποία πιθανότατα εξακολουθούσε να παράγει ο ίδιος, μπορεί να συνοψιστεί ως εξής "Ό,τι έχει δημιουργηθεί από τη φύση σε ακατέργαστη μορφή και ολοκληρώνεται από τον άνθρωπο μέσω της διορατικότητάς του". Αυτό λέει πολλά, αφού η φύση λειτουργεί συνεχώς και αξιόπιστα, εφόσον δεν διαταράσσεται αδικαιολόγητα Ωστόσο δεν μπορεί ποτέ να ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο σημείο. Αυτό που παράγει ο άνθρωπος από φυσικές ουσίες είναι το αποτέλεσμα της γνώσης του. Ο στόχος (στην προκειμένη περίπτωση το "τέλος") καθορίζει την πραγματική προσέγγιση. Αυτή είναι μια βασική διαπίστωση για την κατανόηση των διαφορετικών ειδών εστίασης στη φαρμακευτική και την ιατρική.

Το ακόλουθο παράδειγμα μπορεί να βοηθήσει να καταλάβουμε καλύτερα: η φαρμακευτική έχει όλο και περισσότερο υλική εστίαση και, κατά τη διάρκεια των αιώνων, αντί για μια ολοκληρωμένη "επίγνωση" που περιλαμβάνει περισσότερα επίπεδα από το υλικό, συνοδεύεται από την περιοριστική ιδέα ότι η αποτελεσματικότητα των φυτών μπορεί να περιοριστεί στα λεγόμενα "συστατικά" (π.χ. τα αλκαλοειδή υοσκυαμίνη και σκοπολαμίνη από την Atropa belladonna). Με βάση αυτή τη λογική, ο στόχος ήταν να απομονωθεί αυτό το "δραστικό συστατικό" και, αν ήταν δυνατόν, ακόμη και να παραχθεί πλήρως συνθετικά σε επόμενο στάδιο. Εάν η εν λόγω ουσία, η οποία θεωρείται "πανομοιότυπη με τη φύση", τροποποιηθεί επιπλέον χημικά (π.χ. σε βουτυλοσκοπολαμίνη), το αποτέλεσμα είναι συνήθως μια ιδιαίτερα αυξημένη φαρμακολογική αποτελεσματικότητα που είναι μονόπλευρη από την άποψη αυτή. (Συχνά, αυτό έχει επίσης ως αποτέλεσμα ένα πιο ποικίλο φάσμα παρενεργειών).

Η πλήρης σύνθεση/παραγωγικοποίηση οδηγεί σε απώλεια της σύνδεσης με το αρχικό φυτό. Η ουσία ενός φυτού είναι περισσότερο εμφανής στη χαρακτηριστική, φαρμακολογικά αποτελεσματική ουσία του, αλλά δεν περιορίζεται σε αυτό. Η διαμόρφωση των ριζών, των φύλλων και των ανθέων, η συνολική εμφάνιση του φυτού, το μέγεθος, το χρώμα, η οσμή, η γεύση, η θέση μέσα στην οικογένεια, το προτιμώμενο φυσικό περιβάλλον και η βιο-κοινωνία είναι επίσης σημαντικά για την κατανόηση ενός φυτού. Επιπλέον, τα στοιχεία αυτά διαμορφώνουν την αποτελεσματικότητά του και στην πραγματικότητα είναι απαραίτητα για την επίτευξη μιας εμπεριστατωμένης κατανόησης της θεραπευτικής σχέσης του φυτού με τον άνθρωπο.

Η σύνδεση μεταξύ της φύσης και της ανθρωπότητας, η οποία αποτελούσε μέρος της γνώσης τους προηγούμενους αιώνες, είναι μια ουσιαστική βάση για την ανθρωποσοφική ιατρική, καθώς αποτελεί το σημείο προέλευσης τόσο της ασθένειας όσο και της θεραπείας. "Η ασθένεια εμφανίζεται λόγω της αλλαγής μιας διαδικασίας από μια ανθρώπινη ποιότητα σε μια φυσική ποιότητα. Η θεραπεία με τη σειρά της σημαίνει εξανθρωπισμό του φυσικού". 

Η κοινή εξελικτική ανάπτυξη του ανθρώπου και όλης της εξωτερικής φύσης προσδίδει την δυναμική ότι οι φυσικές ουσίες μπορούν να επεξεργαστούν με τη σωστή διαδικασία-προσαρμοσμένη στον θεραπευτικό στόχο, είτε για μια πιο τυπική είτε για μια ιδιαίτερα ατομική εξέλιξη της νόσου. Αυτό αποσκοπεί στην αύξηση της αποτελεσματικότητας, αλλά ποτέ στην καταστροφή της ουσίας ή στην αποξένωση από τον άνθρωπο.

Η κύρια διαφορά μεταξύ των αμιγώς χημικών-συνθετικών φαρμακευτικών προϊόντων και εκείνων της ανθρωποσοφικής ιατρικής έγκειται στη θεμελιώδη προσέγγισή τους και ο Rudolf Steiner την είχε περιγράψει στους γιατρούς ως εξής: "…εκτός από την παραγωγή φαρμακευτικών προϊόντων λαμβάνοντας υπόψη μόνο τις χημικές δυνάμεις ακολουθώντας τις συνταγές της υλιστικά προσανατολισμένης χημείας μας, είναι επίσης δυνατό να δημιουργηθούν φαρμακευτικά προϊόντα για τα οποία μπορεί κανείς να πει: σε αυτό το φάρμακο έχει διοχετευτεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο η πνευματικότητα του κόσμου ".

Βιβλιογραφία

1 Steiner R. Die Sendung Michaels. GA 194. Vortrag vom 30.11.1919. 4. Aufl. Dornach: Rudolf Steiner Verlag; 1994.

2 Girke M. Innere Medizin. Berlin: Salumed Verlag; 2010.

3 Steiner R. Anthroposophische Menschenerkenntnis und Medizin. GA 319. Vortrag vom 29.8.1924. 3. Aufl. Dornach: Rudolf Steiner Verlag; 1994.

Του Philip F. Incao M.D - Μετάφραση: Μιχάλης Τζιγκοτζίδης

Πίσω από όλες τις συζητήσεις και τις αποφάσεις στον τομέα της υγείας και της ιατρικής σήμερα παραμονεύει μια μεγάλη επιστημονική αντίφαση, ένα μεγάλο παράδοξο. Η ιατρική αναγνωρίζει τα βασικά στοιχεία αυτού του παράδοξου, αλλά αντιδρά στην αποδοχή των ενοχλητικών, μεγάλης εμβέλειας συνεπειών του. Ως εκ τούτου, τα μέσα ενημέρωσης και το ευρύ κοινό είναι απληροφόρητα, η δε ιατρική και η δημόσια υγεία συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους σαν να μην υπήρχε αυτό το παράδοξο.

Το παράδοξο έχει δύο πλευρές:
1. Η διαδικασία της φλεγμονής, που εμφανίζεται παγκοσμίως και συνήθως στους ανθρώπους και στα ζώα, είναι μια θεραπευτική διαδικασία.
2. Η βασική και πρωταρχική λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος του ανθρώπου ή των ζώων είναι να δημιουργεί φλεγμονώδεις καταστάσεις διαφορετικής έντασης και διάρκειας, ανάλογα τι χρειάζεται ο οργανισμός για τη διατήρηση της υγείας του. Όταν αυτές οι διαδικασίες διατήρησης της υγείας συμβαίνουν με σύντομες, έντονες εξάρσεις, πρόκειται για θεραπευτικές κρίσεις, αλλά σήμερα θεωρούνται οξείες λοιμώξεις.

Ο σκοπός της ακόλουθης ανάλυσης είναι να εξετάσει και να προσπαθήσει να διευκρινίσει πώς αυτό το διπλό παράδοξο διαδραματίζεται σήμερα στην ανθρώπινη υγεία και ασθένεια, ιδίως όσον αφορά το νόημα και την πρακτική του εμβολιασμού.
Η αξιοσημείωτη ικανότητα των ανθρώπων και των ζώων να διατηρούν την υγεία τους, παρά τους τραυματισμούς, τις ασθένειες και τους πυρετούς, αποδίδεται σε μια λειτουργία καθαρισμού και ίασης που ενδημεί στο αίμα και σε όλους τους σωματικούς ιστούς που τροφοδοτούνται από το αίμα. Αυτή η ειδική λειτουργία ίασης/καθαρισμού, και οι συνιστώσες του σώματος μέσω των οποίων λειτουργεί, έχει ονομαστεί «ανοσοποιητικό σύστημα». Το ανοσοποιητικό σύστημα αποτελείται από δύο λειτουργικούς κλάδους, οποίοι μπορούν να συμπράττουν αμοιβαία με συνεργάσιμο ή ανταγωνιστικό τρόπο. Σε αυτό το άρθρο, θα χρησιμοποιήσω τα πρότυπα χαρακτηριστικά ονόματα αυτών των δύο κλάδων: τον χυμικό και τον κυτταρικό κλάδο, που πήραν το όνομά τους από τα δύο συστατικά του αίματος.

Το αίμα μας αποτελείται από ένα υγρό (χυμικό) τμήμα, τον ορό, στον οποίο αιωρούνται τα ερυθρά αιμοσφαίρια και τα λευκά αιμοσφαίρια. Ο ορός του αίματος μπορεί εύκολα να διαχωριστεί από τα αιμοσφαίρια, φυγοκεντρώντας έναν σωλήνα πλήρους αίματος.

Το χυμικό ανοσοποιητικό σύστημα πήρε το όνομά του λόγω της συγκεκριμένης θεραπευτικής ικανότητας που ανακαλύφθηκε αρχικά στον ανθρώπινο και ζωικό ορό αίματος, ενώ το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα έχει να κάνει με την κάπως διαφορετική θεραπευτική ικανότητα των λευκών αιμοσφαιρίων που υπάρχουν στο αίμα και σε κάθε λεμφικό ιστό και όργανο του σώματος. Η χυμική ανοσοποιητική λειτουργία παράγει κυρίως αντισώματα στην κυκλοφορία του αίματος, ως μια αισθαντική και αναγνωριστική λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος ως προς την παρουσία ξένων αντιγόνων στο σώμα. Το αντιγόνο είναι κάθε ουσία η οποία, όταν εισέρχεται στο σώμα, αδυνατεί να ενσωματωθεί στο ατομικό εσωτερικό περιβάλλον του σώματος.

Για να αξιολογήσουμε τον ρόλο των εμβολίων στην ανθρώπινη υγεία, πρέπει να κατανοήσουμε ακριβώς πώς λειτουργούν. Τα εμβόλια έχουν σχεδιαστεί για να προκαλούν μια αύξηση των επιπέδων αντισωμάτων έναντι ενός συγκεκριμένου βακτηρίου ή ιού, αποτρέποντας έτσι τη συγκεκριμένη ασθένεια που συνδέεται με το εν λόγω βακτήριο ή τον ιό. Αλλά πώς ακριβώς εμποδίζει ένα εμβόλιο τον λήπτη από το να εκδηλώσει τη συγκεκριμένη ασθένεια, την οποία το εμβόλιο έχει σχεδιαστεί να αποτρέψει;

Ο μεγάλος γιατρός της Αναγέννησης, ο Παράκελσος (1493– 1541), είπε χαρακτηριστικά ότι κάθε ουσία που εισέρχεται μέσα μας –συμπεριλαμβανομένης της κοινής τροφής και του ποτού– δρα ως δηλητήριο, που απαιτεί από μας να το χωνέψουμε και να το μεταμορφώσουμε, για να το κάνουμε συμβατό με το δικό μας εσωτερικό περιβάλλον. Έτσι, η αποστολή του πεπτικού μας συστήματος είναι να επεξεργάζεται όλα τα τρόφιμα και τα ποτά, ώστε να γίνουν συμβατά με το ατομικό μας οικοσύστημα, να απομακρύνει κάθε ξένο στοιχείο, δηλαδή κάθε αντιγονικότητα (ιδιότητα αντιγόνου) από όλα όσα εισέρχονται στο σώμα μας. Κάθε ουσία που εισέρχεται, την οποία το πεπτικό μας σύστημα αδυνατεί να απαλλάξει από την ξένη αντιγονική της ποιότητα, γίνεται τότε μια πρόκληση και ένας στόχος για το ανοσοποιητικό μας σύστημα. Το ανοσοποιητικό μας σύστημα είναι πραγματικά σαν ένα εφεδρικό πεπτικό σύστημα, το οποίο εκτείνεται σε όλο το σώμα, στο αίμα, στους λεμφικούς ιστούς και στα όργανά μας. Το έργο του χυμικού κλάδου είναι να δημιουργήσει συγκεκριμένα αντισώματα που «μαρκάρουν», και σε κάποιο βαθμό εξουδετερώνουν συγκεκριμένα ξένα αντιγόνα μέσα μας ως ένα προκαταρκτικό βήμα για την πιο ενδελεχή επεξεργασία των ξένων αντιγόνων από τον άλλο κλάδο του ανοσοποιητικού μας συστήματος.

Ο άλλος κλάδος είναι το κυτταρικό ή κυτταρο-μεσολαβητικό ανοσοποιητικό σύστημα, το οποίο κυρίως καταστρέφει, αφομοιώνει και αποβάλλει ξένα αντιγόνα από το σώμα, μέσω της δραστηριότητας, που μοιάζει με της αμοιβάδας, των κυττάρων του που βρίσκονται στο αίμα και στον θύμο αδένα, στις αμυγδαλές, στις αδενοειδείς εκβλαστήσεις (κρεατάκια), στον σπλήνα και στους ευρέως διασκορπισμένους σε όλο το σώμα λεμφαδένες και λεμφικές πλάκες. Αυτά τα όργανα και οι διάσπαρτες νησίδες του λεμφικού ιστού ενώνονται όλα με ένα δίκτυο λεμφικών αγγείων, τα οποία συλλέγουν το υδαρές υγρό του λεμφικού συστήματος που περιλούζει όλα τα κύτταρα και τους ιστούς, και το επιστρέφουν στη ροή του αίματος, ενώ τα λεμφικά αγγεία συνενώνονται και τελικά αδειάζουν στο δεξί/αριστερό ζεύγος των κύριων φλεβών στο άνω στήθος. Το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα δεν αναπαύεται ποτέ στη δράση του να καταστρέφει, να αφομοιώνει και να απαλλάσσει το σώμα από ξένα αντιγόνα: δημιουργεί ένα συνεχές ρεύμα αποβλήτων, που τελικά ενώνεται με τα άλλα ρεύματα αποβλήτων που εξέρχονται από το σώμα μέσω του εντέρου, της ουροδόχου κύστης, της παραγωγής βλέννας και μέσω των πόρων του δέρματος. Όλα όσα εισέρχονται στο σώμα μας από το περιβάλλον μέσω της τροφής και του ποτού, ή επίσης μέσω του αέρα, τα οποία το ανοσοποιητικό μας σύστημα αντιλαμβάνεται ως ακατάλληλα να ενσωματωθούν στους ιστούς του εξατομικευμένου ανθρώπινου οργανισμού μας, εκκρίνονται από το σώμα μας. Το σώμα μας μεταμορφώνει ό,τι είναι χρήσιμο και απορρίπτει τα υπόλοιπα.

Επιπλέον αυτής της συνεχούς εισαγωγής ύλης από τον κόσμο, υπάρχει μια άλλη πηγή που τροφοδοτεί τα ρεύματα των αποβλήτων του σώματός μας. Είναι η συνεχής γήρανση και ο θάνατος όλων των κυττάρων και των ιστών μας.

Στη διάρκεια ζωής ενός ανθρώπου, όλα τα κύτταρα και οι ιστοί του σώματος ανανεώνονται πολλές φορές, δηλαδή πεθαίνουν και αντικαθίστανται πλήρως κάθε επτά περίπου χρόνια, με εξαίρεση τον νευρικό ιστό. Για να παραμένουμε υγιείς, πρέπει όλα τα απόβλητα και υπολείμματα των κυττάρων και των ιστών που νεκρώνονται, να αποβάλλονται εντελώς από το σώμα. Το κυτταρικό ανοσοποιητικό μας σύστημα, που αποτελείται από διάφορα λευκά αιμοσφαίρια και λεμφοκύτταρα, είναι αυτό που επιτελεί αυτό το έργο ακριβώς, όπως αναλαμβάνει και την εξάλειψη των ξένων αντιγόνων που έχουν εισέλθει μέσα μας από το περιβάλλον.

Καμία βιολογική διαδικασία, όμως, στο ανθρώπινο σώμα δεν είναι 100% αποτελεσματική. Υπάρχουν πάντα «υπολείμματα» στη διαδικασία εξάλειψης από το σώμα των τοξικών αποβλήτων. Με τη μεγάλη σοφία της η Φύση έχει φροντίσει ώστε αυτά τα υπολείμματα να παίζουν επίσης κάποιο ρόλο στον κύκλο της ζωής: τρέφουν και συντηρούν τα περίπου 100 τρισεκατομμύρια βακτήρια και άλλους μικροοργανισμούς που διαμένουν φυσιολογικά και ευεργετικά στο σώμα μας, ήδη λίγες εβδομάδες μετά τη γέννηση, μέχρι τον θάνατό μας. Τα βακτήρια (μικρόβια) είναι η εσωτερική μας λεγεώνα χωνευτήρων και ανακυκλωτών των αποβλήτων. Δεν είναι αρπακτικά ζώα, αλλά ρακοσυλλέκτες των εσωτερικών αποβλήτων, αλλά και των εξωθημένων αποβλήτων μας. Κάθε άνθρωπος έχει μια δική του ατομική ομάδα τρισεκατομμυρίων βακτηριδίων, που ζουν ωφέλιμα μέσα και πάνω στο σώμα του, οποτεδήποτε τα απόβλητα των τροφίμων ή τα κυτταρικά απόβλητα και υπολείμματα δέχονται επεξεργασία ή εκκρίνονται. Αν προκύψουν προβλήματα υγείας από αυτή τη στενή σχέση, αυτό οφείλεται κυρίως στην ασυνήθη τοξικότητα των αποβλήτων και των υπολειμμάτων του σώματος, και μόνο δευτερευόντως στα πτωματοφάγα βακτήρια.

Ανεξάρτητα από το πλήθος και τη φύση αυτών των τοξικών σωματικών αποβλήτων και των βακτηρίων που προσελκύονται απ’ αυτά, δεν εμφανίζεται καμία ασθένεια, μέχρις ότου το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα προκληθεί να αντιδράσει με την τυπική φλεγμονώδη αντίδρασή του, που εκδηλώνεται με τα γνωστά συμπτώματα, που περιλαμβάνουν ίσως πυρετό, πόνο, πρήξιμο, ερυθρότητα, αδυναμία και παραγωγή βλεννών.

Αυτά τα γηγενή μικρόβια του υγιούς ανθρώπινου σώματος, το «μικροβίωμα», περιλαμβάνουν διάφορα στελέχη που συνδέονται με ασθένειες, ωστόσο η παρουσία τους σπάνια μας ενοχλεί, αν έχουμε μάθει να κρατάμε έναν υγιεινό τρόπο ζωής.

Σε αντίθεση με τα παραπάνω δεδομένα, οι περισσότεροι από μας πιστεύουμε, όταν παθαίνουμε ένα κρυολόγημα ή γρίπη, ότι επιθετικά μικρόβια εισβάλουν από το περιβάλλον, παραβιάζουν την άμυνα του ανοσοποιητικού μας συστήματος και μάς επιτίθενται εκ των έσω. Αυτό το τρομακτικό σενάριο είναι αναληθές, αλλά το επικαλούνται επανειλημμένα τα μέσα ενημέρωσης, οι κυβερνήσεις, και ειδικά οι φαρμακοβιομηχανίες, όπως αποκαλύπτει ο Δρ Marc Siegel στο σημαντικό του βιβλίο «False Alarm: Η αλήθεια για την επιδημία του φόβου».(1)

Η αλήθεια είναι ότι όλα τα εκφοβιστικά συμπτώματα μιας οξείας μολυσματικής / φλεγμονώδους ασθένειας, δηλαδή πυρετός, πόνος, αδυναμία και κατάπτωση, προκαλούνται από την πολύ εντατικοποιημένη δραστηριότητα του δικού μας κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος.

Αναφέραμε παραπάνω ότι η διαδικασία της αποβολής της ξένης ή άχρηστης ύλης από το ανθρώπινο σώμα δεν αναπαύεται ποτέ. Αυτή η διαδικασία είναι μια συνεχής δραστηριότητα καθαρισμού σε επίπεδο συντήρησης, την οποία σπάνια αντιλαμβανόμαστε, όπως ακριβώς σπάνια αντιλαμβανόμαστε την αναπνοή μας, την κυκλοφορία του αίματος και την πέψη της τροφής, όταν λειτουργούν φυσιολογικά. Όταν ξυπνάμε το πρωί με λίγη βλέννα στα μάτια, στη μύτη ή στο λαιμό μας, αυτή η βλέννα είναι στην πραγματικότητα μια εκκένωση αποβλήτων, που επιτελείται από το κυτταρικό ανοσοποιητικό μας σύστημα κατά τη διάρκεια της διαρκούς φυσιολογικής δραστηριότητας συντήρησης. Αυτή η δραστηριότητα εντείνεται ελαφρώς κατά τη διάρκεια του ύπνου και της ανάπαυσης. Από ιατρική άποψη, αυτή η απαρατήρητη δραστηριότητα καθαρισμού είναι μια υποκλινική (μη εκδηλωνόμενη ως ασθένεια) φλεγμονώδης διαδικασία του ανθρώπινου σώματος.

Όταν αρρωσταίνοντας με κρυολόγημα, γρίπη ή με αυτό που λανθασμένα αποκαλείται «οξεία λοίμωξη», είναι ένα σημάδι ότι η προαναφερθείσα διαδικασία καθαρισμού αλλάζει ταχύτητα σε υψηλότερο ρυθμό, δηλαδή επιταχύνεται σε μεγάλο βαθμό και ενισχύει σημαντικά τη φυσιολογική της δράση, περνώντας το κατώφλι από την κανονική φυσιολογία στη σφαίρα της παθολογίας (αυτή που αφορά τη διάγνωση της νόσου), αλλά δεν αλλάζει καθόλου την ουσιαστική φύση της πεπτικής, απεκκριτικής της δράσης. ⁽²⁾ Αυτή η αλλαγή σε υψηλή ταχύτητα του κυτταρικού ανοσοποιητικού μας συστήματος ονομάζεται οξεία φλεγμονώδης αντίδραση. Έτσι, ενώ οδηγούμαστε να πιστέψουμε, όταν πέφτουμε στο κρεβάτι μας με πυρετό, βήχα και πονοκέφαλο, ότι τα μικρόβια σπέρνουν τον όλεθρο μέσα στο σώμα μας, η πραγματικότητα είναι ότι το δικό μας κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα είναι αυτό που μας αρρωσταίνει, με την οξεία εντατικοποίηση της φυσιολογικής του δραστηριότητας για τη διάσπαση και αποβολή της αχρησιμοποίητης και τοξικής ξένης ύλης, καθώς και τα μικρόβια που τρέφονται από αυτές τις ουσίες στο σώμα μας. Λαμβάνοντάς το αυτό υπόψη, ας στραφούμε τώρα στο ερώτημα: πώς λειτουργεί το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα μαζί με το συντροφικό του χυμικό ανοσοποιητικό σύστημα, στην υγεία και στην ασθένεια;

Αυτοί οι δύο λειτουργικοί κλάδοι του ανοσοποιητικού συστήματος μπορούν να συγκριθούν με τις δύο λειτουργίες της διατροφής: τη γεύση και την αναγνώριση της τροφής αφενός, και την πέψη της τροφής και την αποβολή της άχρηστης ύλης αφετέρου. Με τον ίδιο τρόπο, ο χυμικός κλάδος παραγωγής αντισωμάτων του ανοσοποιητικού συστήματος δοκιμάζει και αναγνωρίζει τα ξένα αντιγόνα, και ο κυτταρικός κλάδος του ανοσοποιητικού συστήματος χωνεύει και εξαλείφει τα ξένα αντιγόνα από το σώμα. Όμως, όπως ακριβώς η υπερβολικά επαναλαμβανόμενη γεύση των τροφίμων καταστρέφει την όρεξη, έτσι και η υπερβολικά επαναλαμβανόμενη ή παρατεταμένη διέγερση του χυμικού ανοσοποιητικού συστήματος από αντιγόνα, εμποδίζει την πεπτική και απεκκριτική λειτουργία του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος. Με άλλα λόγια, η υπερδιέγερση της παραγωγής αντισωμάτων μέσω της επαναλαμβανόμενης ή παρατεταμένης έκθεσης σε αντιγόνα, ιδιαίτερα τα αντιγόνα που συνοδεύονται από ανοσοενισχυτικά των εμβολίων,⁸⁶ καταστέλλουν την αφομοίωση και πυροδοτούν μια οξεία φλεγμονώδη ανταπόκριση του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος σε αυτά τα αντιγόνα. ⁽³⁾ Αυτό ακριβώς κάνουν τα εμβόλια, με μόνη εξαίρεση το εμβόλιο της ευλογιάς.⁽⁴⁾

⁸⁶ Ένα ανοσοενισχυτικό, συνήθως αλουμίνιο, προστίθεται σε πολλά εμβόλια για να προκαλέσει, μέσω της ειδικής ικανότητας του ανοσοενισχυτικού, μια αντίσταση στην αποβολή τους, και να παραμείνει στο σώμα η επιθυμητή αύξηση της παραγωγής αντισωμάτων από το χυμικό ανοσοποιητικό σύστημα.

Ήδη το 1972, η ιατρική έρευνα είχε ήδη βρει «αδιάσειστες αποδείξεις ότι σε πολλές περιπτώσεις οι χυμικές και κυτταρικές [ανοσολογικές] ανταποκρίσεις είναι αμοιβαία ανταγωνιστικές».⁽³⁾ Αυτό είναι ένα από τα παράδοξα βασικά στοιχεία που αναφέρθηκαν στην εισαγωγή, και του οποίου οι ανυπολόγιστες επιπτώσεις αγνοούνται, κατά ανεξήγητο τρόπο, από την επιστήμη και τα μέσα ενημέρωσης.

Αυτό γίνεται σαφέστερο αν φανταστούμε το ανοσοποιητικό σύστημα ως μια δοκό ισορροπίας ή μια τραμπάλα. Στο ένα άκρο της δοκού βρίσκεται η παραγωγή αντισωμάτων. Στο άλλο άκρο βρίσκεται η οξεία φλεγμονώδης αντίδραση του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος. Σε ένα υγιές άτομο η δοκός κλίνει ελεύθερα προς την κυτταρική πλευρά όταν ο οργανισμός πρέπει να καταστρέψει, να αφομοιώσει και να αποβάλει την αχρησιμοποίητη ύλη, και τα μικρόβια που περισυλλέγουν αυτή την ύλη, έξω από το σώμα.

Όταν επιτευχθεί αυτό, η δοκός επανέρχεται μετά ελεύθερα στη χυμική πλευρά για να παράγει αντισώματα, τα οποία στη συνέχεια βοηθούν στην καταστολή του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος και στην αναστολή της οξείας φλεγμονώδους αντίδρασης πριν αρχίσει η κατάπτωση, ώστε το άρρωστο άτομο να αρχίσει να αναρρώνει. Αυτός είναι ο λόγος που τα αντισώματα είναι ανιχνεύσιμα στο αίμα μόνο μετά από μια οξεία ασθένεια και όχι στο αρχικό στάδιο.

Ο εμβολιασμός είναι σαν ένας ζουρλομανδύας για το ανοσοποιητικό σύστημα, επειδή κρατά μόνιμα τη δοκό ισορροπίας (ή μέχρι να εξασθενίσει) στη χυμική πλευρά, διεγείροντας συνεχώς την παραγωγή αντισωμάτων που «αποτρέπει» την ασθένεια επειδή εμποδίζει το κυτταρικό ανοσοποιητικό μας σύστημα να αντιδράσει και να απαλλάξει από το σώμα τον ιό ή το βακτήριο ή άλλο τοξικό υλικό που σχετίζεται με τη συγκεκριμένη ασθένεια!

Αυτό εξηγεί την πολικά αντίθετη σχέση μεταξύ των οξέων εκτονωτικών φλεγμονών αφενός, και των αλλεργιών και των αυτοάνοσων φλεγμονών αφετέρου. Όσο περισσότερο ένα άτομο έχει από τη μία, τόσο λιγότερο θα έχει από την άλλη! Ένας αυξανόμενος αριθμός επιστημόνων πιστεύει ότι η μεγάλη παγκόσμια αύξηση των αλλεργικών και αυτοάνοσων ασθενειών προκαλείται από τη μη ανταπόκριση του κυτταρικού κλάδου του ανοσοποιητικού συστήματος, η οποία προκαλείται από την έλλειψη οξέων φλεγμονωδών ασθενειών και εκφορτίσεων στην παιδική ηλικία. ^{(5, 6, 7, 8)} Πρέπει να προσδιορίσουμε τους παράγοντες που προκαλούν αυτή την αλλαγή στη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, και που προκαλούν την αύξηση των αλλεργιών και των αυτοάνοσων παθήσεων στην παιδική ηλικία! Δύο από τους πιο προφανείς παράγοντες είναι η υπερβολική χρήση εμβολίων και αντιβιοτικών.

Ο εμβολιασμός συνίσταται στην εισαγωγή ενός νοσογόνου παράγοντα ή αντιγόνου στο σώμα ενός ατόμου δίχως να προκαλεί την ασθένεια. Αν ο εμβολιασμός προκαλούσε το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα να δράσει, θα προκαλούσε όλα τα συμπτώματα της νόσου! Τα συμπτώματα μιας οξείας μολυσματικής/φλεγμονώδους νόσου προκαλούνται από την οξεία φλεγμονώδη αντίδραση του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος. Αυτή η αντίδραση προκαλεί την καταστροφή και την απόρριψη από το σώμα των συγκεκριμένων τοξινών και μικροβίων που σχετίζονται με την εν λόγω ασθένεια. Παρόλο που αυτή η φλεγμονώδης αντίδραση μας αρρωσταίνει, είναι μια θεραπευτική αντίδραση! Απαιτείται μια επίπονη αναθεώρηση της σκέψης για να αντιμετωπίσουμε το γεγονός ότι τα συμπτώματα των πλέον επίφοβων «λοιμώξεων» προκαλούνται από την αντίδραση, και σε ορισμένες περιπτώσεις από την υπερβολική αντίδραση, του κυτταρικού ανοσοποιητικού μας συστήματος.

Έτσι, το ιδίωμα ενός εμβολιασμού είναι να διεγείρει αρκετά τον χυμικό κλάδο του ανοσοποιητικού συστήματος με τεχνητό τρόπο, ώστε να δημιουργεί αντισώματα στο αντιγόνο της νόσου, αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό που να προκαλεί οξεία φλεγμονώδη αντίδραση από το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα και να παράγει την ασθένεια που προσπαθούμε να αποτρέψουμε! Έτσι, ένας εμβολιασμός λειτουργεί τονώνοντας πολύ την παραγωγή αντισωμάτων, συνήθως με τη χρήση ενός ερεθιστικού προσθέτου αλουμινίου, συγκρατώντας ωστόσο την αφομοιωτική και απορριπτική λειτουργία του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος. Αυτό είναι απολύτως ισοδύναμο με την τοποθέτηση ενός γαργαλιστικού ερεθιστικού στη μύτη, ενώ εμποδίζουμε τον ασθενή να φταρνιστεί. Αυτό περιγράφει επίσης το εσωτερικό βίωμα πολλών παιδιών που πάσχουν από τις συνήθεις παρενέργειες του εμβολιασμού: επίμονη εσωτερική ανησυχία και μεγάλη δυσκολία στη συγκέντρωση και στη μάθηση.

Επομένως, δεν είναι ίσως δύσκολο να καταλάβουμε γιατί η χρήση των εμβολιασμών μπορεί να μετατοπίσει τη λειτουργική ισορροπία του ανοσοποιητικού συστήματος προς την πλευρά που παράγει αντισώματα, και μακριά από την οξεία φλεγμονώδη εκτόνωση (την κυτταρική πλευρά). Αυτό επιβεβαιώθηκε από τις παρατηρήσεις, ειδικά στην περίπτωση της ασθένειας του Πολέμου του Κόλπου, όπου οι πολλαπλοί, ιδιαίτερα διεγερτικοί εμβολιασμοί που έλαβαν οι περισσότεροι στρατιώτες προκάλεσαν τη μετατόπιση της ανοσοποιητικής τους λειτουργίας από την κυτταρική πλευρά (οξεία φλεγμονώδης εκτόνωση) στη χυμική πλευρά (χρόνια αυτοάνοση ή αλλεργική αντίδραση) και τους έκαναν χρόνια άρρωστους με τις αυτοάνοσες εκδηλώσεις της ασθένειας του Πολέμου του Κόλπου.(9)

Σε αντίθεση με τις διδασκαλίες της ιατρικής, οι εμβολιασμοί δεν ενισχύουν ή προωθούν ολόκληρο το ανοσοποιητικό σύστημα. Αντ’ αυτού, οι εμβολιασμοί, με το πρόσθετο αλουμίνιο ή άλλα βοηθητικά, υπερ-διεγείρουν την γευστική-αισθαντική λειτουργία του κλάδου του ανοσοποιητικού συστήματος με μεσολάβηση αντισωμάτων, ο οποίος ταυτόχρονα καταστέλλει το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα, αποτρέποντας έτσι τη συνήθη εμφάνιση της νόσου, την οποία το εμβόλιο σχεδιάστηκε για να αποτρέψει. Στη θέση του, μια αυξημένη τάση για χρόνιες αλλεργικές και αυτοάνοσες καταστάσεις δημιουργείται από τον εμβολιασμό.

Αυτό που στην πραγματικότητα προλαμβάνεται δεν είναι η ασθένεια, αλλά η ικανότητα του κυτταρικού ανοσοποιητικού συστήματος να εκδηλώνεται, να ανταποκρίνεται και να θεραπεύει την ασθένεια! Ένα εμβόλιο δεν εμποδίζει ένα νοσογόνο μικρόβιο να εισέλθει στο σώμα μας. Εμποδίζει μόνο το ανοσοποιητικό μας σύστημα να δημιουργήσει μια ισχυρή και μερικές φορές επικίνδυνη οξεία φλεγμονώδη θεραπευτική αντίδραση στο μικρόβιο. Το μικρόβιο όμως δεν εξαφανίζεται. Κινείται υπόγεια και παραμένει στο σώμα, και σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί επίσης να μεταδοθεί από το εμβολιασμένο άτομο σε ανεμβολίαστους.(10) Αφού το ανοσοποιητικό μας σύστημα εμποδίστηκε από το εμβόλιο να αντιδράσει άμεσα, αντιδρά τότε χρόνια, προκαλώντας αλλεργικές και αυτοάνοσες καταστάσεις, οι οποίες έχουν αυξηθεί σταθερά στα παιδιά, αλλά και στους ενήλικες, παράλληλα με την αύξηση του αριθμού των εμβολίων που χρησιμοποιούνται.

Δεν υπάρχει κανένα σύστημα στον άνθρωπο, από το μυαλό μέχρι τους μυς και το ανοσοποιητικό σύστημα, που να ενδυναμώνεται, αποφεύγοντας τις προκλήσεις. Η ενδυνάμωση έρχεται πάντα από την αντιμετώπιση των προκλήσεων. Μια σοφή χρήση των εμβολιασμών θα ήταν η επιλεκτική χρήση τους, και όχι σε μαζική κλίμακα. Για να είναι ο εμβολιασμός ωφέλιμος και όχι επιβλαβής, πρέπει να γνωρίζουμε εκ των προτέρων σε κάθε άτομο που πρόκειται να εμβολιαστεί, κατά πόσον κυριαρχεί η κυτταρική λειτουργία ή η χυμική λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.

Σε άτομα όπου κυριαρχεί η κυτταρική λειτουργία, προκαλώντας πολλές οξείες φλεγμονές, επειδή το κυτταρικό ανοσοποιητικό σύστημα είναι υπερευαίσθητο, ένας εμβολιασμός θα μπορούσε να έχει εξισορροπητική επίδραση στο ανοσοποιητικό σύστημα, και να είναι ωφέλιμος γι’ αυτό το άτομο. Σε άτομα όπου κυριαρχεί η χυμική λειτουργία, προκαλώντας λίγες οξείες φλεγμονές, αλλά μάλλον περισσότερες χρόνιες αλλεργικές ή αυτοάνοσες φλεγμονές, ένας εμβολιασμός θα ενίσχυε ακόμα περισσότερο την κυριαρχία της χυμικής λειτουργίας, επιδεινώνοντας την ανισορροπία του ανοσοποιητικού συστήματος, και βλάπτοντας την υγεία του ατόμου. Αυτό συμβαίνει σήμερα σε πολλά απ’ τα παιδιά μας.

Η τρέχουσα σήμερα χρήση των εμβολιασμών στην ιατρική είναι ουσιαστικά μια προσέγγιση σαν καραμπίνα διασποράς, που αγνοεί τις διαφορές μεταξύ των ατόμων. Με μια τέτοια προσέγγιση, ορισμένα άτομα μπορεί να βοηθηθούν και άλλα να βλαφθούν. Για να εξελιχθεί η ιατρική προς μια υγιή κατεύθυνση, πρέπει να αρχίσουμε να κατανοούμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε ατόμου, και να μάθουμε να εξατομικεύουμε τη θεραπευτική αγωγή, για να μπορέσουμε να θεραπεύσουμε κάθε μοναδική ανθρώπινη ύπαρξη που έχουμε υπό τη φροντίδα μας.

Επιδημιολογικές μελέτες ^{(11, 12, 13)} έδειξαν ότι, καθώς οι οικογένειες βελτιώνουν τις συνθήκες διαβίωσής τους, την υγιεινή, τη διατροφή, την παιδεία και τη γνώση τους, ο κίνδυνος απειλητικών για τη ζωή, οξέων, μολυσματικών, φλεγμονωδών ασθενειών μειώνεται σημαντικά. Οικογένειες με πολύ αγχωτικές συνθήκες διαβίωσης και κακή υγιεινή, διατροφή και παιδεία, θα μπορούσαν ενδεχομένως να επωφεληθούν από επιλεκτικούς εμβολιασμούς. Οι οικογένειες με καλές συνθήκες διαβίωσης, υγιεινή, διατροφή και εκπαίδευση, θα ήταν απίθανο να επωφεληθούν από τους εμβολιασμούς, επειδή το ανοσοποιητικό τους σύστημα είναι ήδη ικανό, με την κατάλληλη υποστηρικτική και ιατρική φροντίδα, να επιτύχει την θεραπεία της μεγάλης πλειοψηφίας των μολυσματικών/φλεγμονωδών ασθενειών που ίσως τους προκύψουν. Τα άτομα με προδιάθεση για αλλεργικές ή αυτοάνοσες παθήσεις μπορούν να βλαφθούν από τον εμβολιασμό.

Οι αρνητικές επιπτώσεις των εμβολίων περιλαμβάνουν κάθε είδους αλλεργικές, αυτοάνοσες και νευροτοξικές καταστάσεις (αυτισμός, επιληπτικές κρίσεις, μαθησιακές δυσκολίες), οι οποίες έχουν αυξηθεί πολύ τα τελευταία 60 χρόνια σε όλους τους εμβολιασμένους πληθυσμούς, παράλληλα με τον αυξανόμενο αριθμό εμβολιασμών κατά τη διάρκεια αυτών των χρόνων.

Στη δεκαετία του 1950, τα βρέφη στις ΗΠΑ είχαν λάβει λίγα εμβόλια, και είχαν ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά θνησιμότητας στον ανεπτυγμένο κόσμο. Σήμερα, τα βρέφη στις ΗΠΑ λαμβάνουν 26 δόσεις εμβολίων, περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη χώρα, και το ποσοστό των βρεφικών θανάτων στις ΗΠΑ είναι το υψηλότερο μεταξύ των 34 ανεπτυγμένων εθνών που μελετήθηκαν. Αυτή η μελέτη διαπίστωσε μια σημαντική αντιστοιχία μεταξύ του αριθμού των δόσεων εμβολίων που έλαβαν, και του κινδύνου θανάτου πριν από την ηλικία του ενός χρόνου.⁽¹⁴⁾

Παρόλο που ένας επιστημονικός συσχετισμός, όπως αυτός, δεν αποτελεί απόδειξη της αιτίας, δείχνει σίγουρα ότι απαιτείται περαιτέρω έρευνα. Η αναλογία κινδύνου/οφέλους οποιουδήποτε εμβολίου σχεδόν αγνοείται από τη σύγχρονη ιατρική επιστήμη.⁽¹⁵⁾ Η έρευνα σχετικά με τους κινδύνους των εμβολίων ήταν πολύ ανεπαρκής, σύμφωνα με δύο εκτενείς εκθέσεις για τα εμβόλια από το Ινστιτούτο Ιατρικής των ΗΠΑ, που δημοσιεύθηκαν το 1991 και το 1994. Αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα.

Το γεγονός ότι τα εμβόλια εξακολουθούν να είναι ευρέως αποδεκτά από το κοινό, μαρτυρά την τεράστια δύναμη και επιρροή, βασισμένη στον φόβο, που έχει το επιστημονικά αναληθές, αλλά οικονομικά εξαιρετικά πολύτιμο πρότυπο των μικροβίων ως εχθρών, καθώς και εκείνων των συμφερόντων που το υποστηρίζουν, και ελέγχουν τη διάδοση της γνώσης στον πληθυσμό.

Είναι σημαντικό να θυμάστε ότι η είσοδος στο σώμα ενός συγκεκριμένου ιού ή βακτηρίου σπάνια προκαλεί ασθένεια, εκτός αν το εσωτερικό περιβάλλον του ατόμου είναι ήδη τοξικό. Τα άτομα που ζουν υπό αγχωτικές συνθήκες, με κακή υγιεινή, διατροφή και εκπαίδευση, διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο σοβαρών ασθενειών, λόγω της τοξικότητας του εσωτερικού και εξωτερικού τους περιβάλλοντος. Επίσης, τα άτομα που ζουν σε καλές συνθήκες, αλλά τυχαίνει να υποστούν πολύ αγχωτικά γεγονότα στη ζωή, θα γίνουν πιο ευάλωτα σε ασθένειες, επειδή το αποτέλεσμα του άγχους είναι η συσσώρευση περισσότερης τοξικότητας στο σώμα. Τότε το ανοσοποιητικό σύστημα θα αντιδράσει αργά ή γρήγορα, για να καθαρίσει τη συσσωρευμένη τοξικότητα, μια αντίδραση που μπορεί να προκαλέσει οξεία ή χρόνια ασθένεια.

Η δημόσια υγεία θα υπηρετούνταν καλύτερα, αν η επιστήμη και η ιατρική εστιαζόταν στην αντιμετώπιση των πολλών αιτιών τοξικότητας στον πολιτισμό μας, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό περιβάλλον των ανθρώπων, αντί στα μικρόβια, των οποίων η μοναδική λειτουργία είναι να προκαλέσουν την απαραίτητη οργανική διάσπαση και αποσύνθεση πολλών μορφών παροδικά ζωντανών ουσιών, που συνθέτουν όλους τους ζωντανούς οργανισμούς.

Ο κορυφαίος εμπειρογνώμων στον κόσμο σχετικά με την αυτοανοσία, ο Ισραηλινός γιατρός Yehuda Shoenfeld, δημοσίευσε ένα πρωτοποριακό άρθρο στο Journal of Autoimmunology το 2011, το οποίο διαπιστώνει ότι τα ανοσοενισχυτικά εμβόλια προκαλούν μια μεγάλη ποικιλία αυτοάνοσων καταστάσεων, ομαδοποιημένων υπό τον τίτλο του συνδρόμου ASIA, δηλαδή Autoimmune Syndrome Induced by (vaccine) Adjuvants [Αυτοάνοσου Συνδρόμου που προκαλείται από Ενισχυτικά (εμβολίου)].(16) Το 2015, ο Δρ Shoenfeld δημοσίευσε ένα ακαδημαϊκό σύγγραμμα: Vaccines and Autoimmunity (Εμβόλια και Αυτοανοσία)(17), το οποίο περιλαμβάνει 37 ιατρικά ερευνητικά άρθρα, από ερευνητικές ομάδες σε ιατρικά κέντρα διαφόρων χωρών, τα οποία όλα συνδέουν τα εμβόλια με πολλά διαφορετικά αυτοάνοσα νοσήματα.

Αυτό θα έπρεπε να είναι πρωτοσέλιδο στις ειδήσεις, αλλά αντίθετα, τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης σιωπούν για τις παραπάνω πρόσφατες εξελίξεις που επηρεάζουν άμεσα το ζωτικής σημασίας θέμα της υγείας των παιδιών μας.

Αυτό το άρθρο υπάρχει στην ιστοσελίδα του Δρ Incao,  https://philipincao.crestonecolorado.com/, μαζί με έναν πλούτο άλλων ερευνών και συγγραμμάτων. Το άρθρο αναθεωρήθηκε για τελευταία φορά στις 14 Σεπτεμβρίου 2017. Ο Philip Incao, MD, ζει στο Crestone του Κολοράντο των ΗΠΑ.

Αναφορές:

1. Siegel, Marc, M.D. False Alarm: The Truth about the Epidemic of Fear. Hoboken: John Wiley & Sons, 2005.
2. Βλέπε το άρθρο στο www.philipincao.com, “Understanding infection: Not a Battle but a Housecleaning.”
3. Parish, C.R. “The Relationship Between Humoral and Cell- Mediated Immunity.” Transplant Rev. 13 (1972): 3.
4. Για μια συζήτηση πάνω στην εντελώς διαφορετική δράση του εμβολίου της ευλογιάς, βλέπε “Reflections on Immunity, Vaccinations and Smallpox,” στο www.philipincao.com
5. Ronne, T. “Measles Virus Infection without Rash in Childhood is Related to Disease in Adult Life.” The Lancet. (1985): 1-5.
6. Odent, M.R., Culpin, E.E., Kimmel, T. “Pertussis Vaccination and Asthma: Is There a Link?” The Journal of the American Medical Association 272 (1994): 588.
7. Cookson, W.O.C.M., and Moffatt, M.F. “Asthma: An Epidemic in the Absence of Infection?” Science 275 (1997): 41-42.
8. Martinez, F.D. Role of viral infections in the inception of asthma and allergies during childhood: could they be protective? Thorax 1994; 49: 1189-91.
9. Rook, G.A.W., Zumla, A. “Gulf War Syndrome: Is It Due to a Systemic Shift in Cytokine Balance Towards a Th2 Profile?” The Lancet 349 (1997): 1831-1833.
10. Althouse B.M., Scarpino S.V. “Asymptomatic transmission and the resurgence of Bordetella pertussis.” BMC Med 2015 June 24; 13 (1): 146.
11. McKeown, T. The Modern Rise of Population. New York: Academic Press, 1976.
12. McKeown, T. The Role Of Medicine: Dream, Mirage, or Nemesis? New Jersey: Princeton University Press 1979.
13. Sagan, L.A. The Health of Nations. New York: Basic Books, Inc., 1987.
14. Miller N.Z., Goldman Gs. “Infant mortality rates regressed against number of vaccine doses routinely given: is there a biochemical or synergistic toxicity?” Hum Exp Toxicol 2011; 30 (9): 1420-28.
15. Robin, Eugene, M.D. “Some Hidden Dimensions of the Risk/Benefit Value of Vaccine” from the First International Public Conference on Vaccination. Alexandria, Virginia September 1997.
16. Shoenfeld, Y. and Agmon-Levin, N. (2011). “ASIA” – autoimmune / inflammatory syndrome induced by adjuvants. J Autoimmun, 36 (1): 4–8.
17. Shoenfeld, Agmon-Levin, and Tomljenovic, editors, Vaccines and Autoimmunity. Hoboken: WileyBlackwell, 2015.